خب زندگیه دیگه برا یکی همش خوبی و خوشبختی میاره برا یکی هم بدبختی و مشکلات.. یکی از ۲۰ سالگی مشکلاتش شروع میشه یکی هم زندگیش خ به تا ۵۰ سالگی و یهو همه مشکلات دنیا هوار میشه رو سرش. یا هرکی به یه مشکلی گرفتاره.
من نمیگم نباید من مشکل می داشتم میگم چرا سهم من انقد پرو پیمونه از تمومه سختیای دنیا. از هر مدلی که بخوای و دارم.
چ مالی چ روحی چ جسمی چ فکری . اووف بخدا یجوری شده وقتی میگم خدایا شکرت ناخوداگاه خنده م میگیره .چی بگم. وقتی رفتیم اون دنیا باید چی بگم اصلا چی هست که بگم هیچی . یه شوهری که هرجور تونست ازارم داد و اذیتم کرد. خب خدا هم میگه به درک میخواستی بری ..میخواستی جدا شی. حب اره خدا جونم . ولی دخترم چی. کاش یجوری پشتم دربیای که همه به خدایی که دارم حسودی کنن. کاش یجوری بشه که از خوشی و حوشحالی تو سجده صدای هق هق گریه ام بلند بشه.. کاش خیلی چیزا بشه... ولی من خیلی ناامیدم تنها دلخوشیم دخترمه . پاره تنمه...همش میگم کاش بدون اینکه بی مادری بشه کاش بدون اینکه بفهمه بمیرم.. ولی باز میگم دخترم چی خدایا.. یتیم شه؟ مامانم همیشه میگه بچه ها از مادر یتیم میشن راسته بخدا.. روزایی که من حالم بده دخترم همش یه گوشه کز کرده نمیخنده. همش حواسش پی منه که ببینه اخموم ؟گریه میکنم؟یا....
خدایا من تو بچگی یهو بزرگ شدم حس خیلی بدی بود. کاش دخترم بتونه زندگی کنه. کاش یجوری برامون بچینی که خودمونم باورمون نشه... از خوشی ها... وگرنه بدبختی رو که همیشه داریم
کاش یه روزی تو همین روزای نزدیک نه سر پیری. بخندیم به گذشتمون که چقدر الکی و بچگونه تلف کردیم.. گریه کردیم. سخت گرفتیم... کاش انقد خوب بچینی که اینبار تاس زندگی برامون جفت شیش بیاره
چی بگم از تموم روزای تلخی که داشتم ک دارم.. خودت که بهتر میبینی و میدونی ولی چشیدنش یه چیز دیگه ست.
