خسته شدم همش دعوا همش بحث همش گریه زاری همش بی تفاوتی....از دیشب که دعوامون بالا گرفت کلی حرف بارم کرد الآنم خوابیده ولی من به خدا قلبم مثل چی داره میزنه امروزم تعطیل بود کار نرفته اگه میرفت حالم بهتر میشد اصلا دیگه دوس ندارم خونه باشه همش دلم میخواد بره سرکار...اوایل چقدر دوس داشتم خونه باشه چقدر خوش می‌گذشت...دیشب از یه موضوع ناراحت شدم گفت چته گفتم ولش کن دعوا میشه حوصله ندارم هی گفت بگو خلاصه از اون اصرار از من انکار در آخر مجبور شدم بگم،موضوع این بود که این آقا صدسالم بگذره یه بار از من تعریف نمیکنه از زنیتم از هیچیم نمیگه،،،حالا اون خانمی که توی تکواندو مدال آورده میگه دمش گرم خیلی خوب بود و فلان و می‌خواست فیلم مبارزش رو ببینه که من واقعا ناراحت شدم گفتم با خودم آدم ناحسابی تو یه بار نشد توی این زندگی بیای بشینی محض رضای خدا شروع کنی از من تعریف کنی همیشه تا تونسته تحقیرم کرده توی دعوا تا تونسته بی احترامی کرده بعدشم هیچوقت جبران نکرد...
من نمیدونم علت ناراحتیم درست بود یا نه فقط اینو میدونم دلم خیلی پره اونقدر پره که دیگه هیچی خوشحالم نمیکنه حتی عینک آفتابی خریدن سالگرد ازدواج حتی شام بیرون رفتن اصلا دلم صاف نیست باهاش،از درون داغونم،،،حس میکنم خیلی بهم ظلم کرده گرچه خودش فکر میکنه بهترین مرده...
تحمل زندگیم سخت شده به خدا نگران دخترمم فقط
