احساس میکنم هردو دکتری که رفتی عجیب غریب بودن:/
ما واقعا این عوارض رو ندیدیم. البته مثلا همسرم و مادرهمسرم چندسری داروهاشون رو دکتر عوض کرد تا اوکی شدن باهاش.
و این حرفی هم که دکتر مغز و اعصاب میگید گفته من قبول ندارم. بیماری های روان همه شون که سایکوتیک نیستن که با توهم همراه باشند. افسردگی و اضطراب و وسواس نوروتیک هستند. هیچ وقت جنون یا توهم نخواهند داشت، ولی می‌تونند به حدی برسن که از زندگی معمول باز بمونند یا حتی خدای نکرده خودکشی کنند. نمیشه که بگی نه کسی که هورمون هاش اونقدر به هم ریخته که نمیتونه عادی زندگی کنه بازم دارو نباید بخوره چون توهم نداره. خب توهم نداره، ولی زندگی ش هم مختل شده.
البته قبول دارم قدم اول روانشناس و روان درمانی هست، ولی خود روانشناس هم خیلی وقت ها نیاز باشه به دارو، حتی به یک داروی ضعیف و سبک ارجاع میده به روانپزشک.
والا اون پزشک مغز و اعصاب عضو هیئت علمی دانشگاه هست و به اصطلاح kol هست که حرف اول رو اون میزنه و سخنران جلسات علمی هست
خودم با تجربیاتی که داشتم همون مشاور رو ترجیح میدم
مشاوره رفتم و خیییییلی بهتر شدم
تشخیص که ندادم متخصصش نیستم. فقط حدس زدم چون درگیرش بودم.
شما از پارسال با ترس سرطان داشتن درگیر بودی، درحالی که تو تاپیک هات دیدم آزمایش های لازم رو دادی انگار.
طبیعتاً این فکر که آیا من سرطان دارم یا نه، پاسخ منطقی ش اینه بری دکتر آزمایش بدی و بفهمی داری یا نه.
وقتی نهایتا آزمایش و دکتر میگه نه، این ترس و استرس باید تموم بشه.
ولی تو هنوز درگیر همون فکری. اینا شبیه وسواس فکری هست. انگار که صدبار هم ازت آزمایش بگیرن و صددکتر بگن سرطان نداری تو هنوزاطمینان نداری و بهش فکر میکنی و تاپیک میزنی و می پرسیو دنبال جوابی.
