کسی هست شاعر باشه

چنانچه فارغ از عالم و آدم مِی زده از خمر نگاه زهر آگینش چو نو کیسگان به شگفت آدمی

دل به خاک محول کن و تن به آب،که هرچه تغسیل کنی جان و دل از این معصیت مطهر نخواهد شد 

آسان نیست مهر ورزیدن به چنین زیبای بی مهری

آنکه خدنگ نگاهش دل و جان را نشان میگیرد و پیچش زلفش روح و روان را

دلی را که به عشق او ملوث شود نابودی سزاوار است و هوشی که از وجاهت رخسار او مدهوش شود را گمراهی

______

چنان رخنه کرده در بند بند تنم که اگر عضو به عضو بشکافی ام،جز او نخواهی بافت

______

از پس روزی که رفته ای

گل ها می خشکند و ابر ها می‌گریند و خار ها می رویند

چه سّری است که چنان طبیعت را به جنگ علیه خود وا میداری؟

______ 

بعد ها که به دیدنم بیایی خواهی دید 

که از من فقط یک جسم سالخورده باقی مانده و یک تو که سالهاست در پوست و گوشت و استخوانم زنده ای و با هر تپش از اعماق قلبم نغمه ی عشق می سرایی

خواهش میکنم عزیزم،امیدوارم به دردت بخوره