مشکل من و خواهرم

گذشت تا چند وقت پیش که یه مراسمی بود توی مسجد

ماهم به احترامشون رفتیم . 

پسرخالم اصلا اصلا نیومد جلو حتی یه سلام علیک ساده .

کلا انگار نمیشناسه دیگه . من وخواهرم هم رفتیم کنار قبر ها ایستادیم حتی یه صندلی هم برامون نیاورد با اینکه میزبان بود ( مراسم پدربزرگش بود ) . از دور هی نگاه می‌کرد سرشو مینداخت پایین . من و خواهرم هم از این بی احترامی ناراحت شدیم چون شخصیتمون خورد شده بود جلو بقیه ما هیچ کس رو نیمشناختیم به جز پسرخالم . مامانمم رفته بود پیش خالم طبقه بالای مسحد و ما تنهای تنها بودیم.

دقیقا منم همین فکر میکنم ولی خب خیلی زشته رفتارش

ما خودمون اصلا حرف نزدیم چون اصلا تربیت خانوادگی‌مون دعوایی نیست و بی احترامی نمی‌کنیم. 

روز بعد که مادرم حرف زد راجبش با خالم ، خالم گفت اینا بزرگ شدن دیگه نباید توقع داشته باشن پسر من بیاد باهاشون حرف بزنه جلو آدما و .... . ما هیچی نگفتیم اصلا بی احترامی و اینا نکردیم .

حالا الان چند ماهه دارن تلاش میکنن که بیان خونمون مهمونی ، مادرم چون دید مت دوست نداریم بیان تاحالا کنکور منو بهانه کرد اما الان گفتن که ما میخوایم بیایم و منم درس ندارم که بهانه بشه . 

من و خواهرم میگیم این سری دیگه ما مثل سری های قبل رفتار نمی‌کنیم که با وجود بی احترامی که دیدیم انگار هیچی نشده و ما هیچی یادمون نیست نمیگیم بد رفتاری کنیم اصلااا فقط میگیم سر سنگین باشیم و باهاش فیلم نبینیم یا بیرون نریم خالم خودش گفت ویگه بزرگ شدیم پس نباید از کار ما دلخور شه ولی مامانم میگه شما صمیمی نباشین مثل قبل آبروی من میره من خجالت میکشم بخاطر من ببخشین

اصلا ندیدم همو زیاد من حتی عمه و عموهاشو از نزدیک ببینم هن نمیشناسم

دیگه آنقدر مسجد شلوغ بود و به هم ریخته ما هم عصبی بودیم اصلا به ذهنمون نرسید بعد که مادرم فهمید تنهاییم اومد پیشمون 

حالا شما باشین چیکار میکنین؟ دوست ندارم تو دلش بگه این‌بارم باهاشون بدرفتاری کروم بازم عین قبل هستن

همش بد رفتاری می‌بینیم ولی با هیچکس بدرفتاری نمی‌کنیم همش اونا میان خونه ما کیف میکنه ولی ما میریم خونشون  باید عذاب بکشیم و بد رفتاری ببینیم چرا آخه