همسرم هم درونگراس
از هر کسی و هر رابطه ای خوشش نمیاد
مثلا یه برادرشو گاهی میبینه
بقیه رو نه خیلی شاید سالی یه بار مثلا
اونام تو زندگی های خودشون غرق هستن البته
ولی شاید دلیلش اینه که ما روی باز نداریم که حس میکنن غریله هستن باهامون
مثلا پسر برادرشوهرم الان ۱۸ سالشه حدودی فک کنم
ولی من از هشت سالگی دیگه ندیدمش
ببینم هم نمیشناسمش
نه حس نیست حقیقتش
واقعیت هست
مادرم بارها میکفت تمایلی نداشته که من باشم و ناخواسته بودم و کلا منو خیلی نمیدید بیشتر توجهش به خواهر و برادر بزرگترم بود و من همیشه تنها بازی میکرذم تنها کارامو میکردم
تنها درس میخوندم ایده ال گرا بودم شاید میخواستم خودمو اثبات کنم بهشون
خواهرم همیشه توجه مادرمو داشت حتی بعد ازدواجش
حتی بعد بچه داریش
من کلا دلم نخواست حتی فرزندی داشته باشم
بنظرم زندگی خیلی بیرحمانه هست
حقیقتش حس ترحم یا دل تنگ شدنی ندارم که بگم دلم برای والدینم تنگ میشه
خیلی معمولی و بی تفاوت هست این قضیه برام
بنظرم ادم نباید خودشو درگیر کنه زندگی خیلی کوتاهه و باید به کسایی که دوستت دارن فرصت بیشتری بدی نه کسایی که مشغول تو نیستن
باید بی تفاوت بگذری
زندگی همینه
باید زندگی کنی با عشق ولی با کسایی که منتظرت هستن
فقط میتونم بگم خوشبحالت من درگیر ضربه هایی هستم که از ادما میخورم ایکاش من مثل تو بودم حذف کردن ادما و بت نساختن ازشون هنر میخاد
هعی واقعا قبول دارم زندگی بیرحمه..برای همینه ک همیشه از پدرومادری ک بین بچه هاشون فرق میزارن متنفرم واقعا تو ناخواداگاه بچه میمونه..بیخیال اگ اونم میلی بهت نداره وتوهم میلی بهش نداری همین حد ارتباط خوبه. با اونایی ک واقعا درستن و رفیقن ارتباط بگیری خوبه مثل همین رفقای خودت...
ولی من نمیدونم چرا وقتی با خودم فکر میکنم ارتباطم با ادما کم باشه دلم میگیره و بیشتر دوس دارم دور و برم پر ادم باشه برا همین انقدر سوال پرسیدم و شما برام عجیب بودی😅
منم کلا تو ۷سال ازدواجمون برادرشوهرمو شاید سه چهار بار دیده باشم و یکیشونو شاید دوبار ولی خب کاملا میشناسمشون مگ میش قیافشونو فراموش کرد
حتی برادرزاده شوهرمو بچگیش دیدم و تقریبا بعد پنج سال ک دیدمش شناختم
ای جانم❤️
خب ادمها متفاوتن عزیزم
من واقعا درونگرام
انرژیمو‌از تنهایی و سکوت میگیرم
هر روز و شب تقریلا یک صفحه ای در سکوت مینویسم تمام حرفهای دلمو…. با ادمها از درونم خیلی صحبت نمیکنم اینجا امنترین جایی هست که میتونم بدون سانسور از خودم حرف بزنم و عریان باشم..
از گذشته ها می نویسم از اینده
از احساساتم
حس میکنم خیلی زخم خوردم و تنها راه فرار رو فاصله گرفتن دیدم
یک جور بی حسی
به نظرم برعکس میتونستی تو زندگی خودت اینارو‌جبران کنی
بچه ای داشته باشی که با عشق بزرگش‌کنی و کاری که پدر مادرت انجام دادن رو تو برعکسش رو انجام بدی،یا میتونستی خانواده همسرتو بیشتر ببینی و باهاشون بیشتر صمیمی باشین تا به جای خانوادت اونا باشن باهات بیشتر شاید ادم های خوبی بودن اگه‌میشناختیشون،شاید همون برادرشوهرت که ۸ سالگیش ازدواج‌کردی میتونس کمی بهت حس خواهرانه داشته باشه
فرصت ها رو از دست خودت گرفتی ولی الانم دیر نیست
