این سر شب‌زده، ای کاش به سامان برسد
قصۀ هجر من و ماه به پایان برسد...
حال آن تشنه که با یاد تو سیراب شود
مثل این است که در دشت به باران برسد...
کاش با دیدن تو جان بدهم آقاجان
قبل از آنی که ز هجرت به لبم جان برسد
گر مقدّر شده، آید به سراغم اجلم
سببی ساز که در شام غریبان برسد
و پس از مرگ بیا جانِ عمو لطفی کن
پیکرم تا حرم ساقی عطشان برسد
✍ #محمدعلی_بیابانی
پس از مادر که لبخندش گشاید باب رحمت را
خدا بر دختران بخشیده دریای محبت را
به مردان شعله‌ای از غیرت خود داده و جایش
به زن‌ها هدیه داده مهربانی و نجابت را
به آنان که پسر داده، توان و عزت افزوده
به هرکه دختری بخشیده کامل کرده نعمت را
پسر دلگرمی و آرام مادر می‌شود اما
پدر با دخترش طی می‌کند راه سعادت را
به دخترها مگر چیزی به‌غیراز ناز می‌آید
پدرها خوب می‌فهمند وصف این لطافت را
خدا آیات رحمت را به دختر دارها گفته
بپرس از هرکه دختر دارد این حق و حقیقت را
زمانی می‌شود ام‌ابیها بهر پیغمبر
به پایان می‌رساند سال‌ها ظلم و جهالت را
زمانی می‌شود زینت برای ساقی کوثر
مزین می‌کند دامان خورشید ولایت را
زمانی چون سه‌ساله دختر شیرین ثارالله
وجودش رنگ بو بخشد بهار سبز عصمت را
یگانه دختری از نسل پیغام‌آور خاتم
به روی دست آورده برای خلق رحمت را
یگانه دختری مثل علی عالی اعلا
صبورانه به عالم هدیه می‌دارد هدایت را
سه‌ساله دختری از نسل نور و آب و آیینه
که مثل جده‌اش زهرا شرف داده شرافت را
حسین بن علی را جان و از جان نیز شیرین‌تر
بمیرم این‌همه آرامش و مهر و عطوفت را
دل‌وجان پدر بوده، دل‌وجان پدر برده
چه باید گفت این دلدادگی بی‌نهایت را
گلی که ارث برده از عموی مهربان خود
بصیرت را، فضیلت را، اصالت را، شجاعت را
بمیرم دختری را که به زینب اقتدا کرده
به‌جا آورده چون او حق پاکی و صداقت را
در آن وادی که از هر سو بلایی تازه سر می‌زد
به صبری زینبی می‌برد با خود درد غربت را
به روی شانه‌ها می‌برد پرچم را اگر زینب
سه‌ساله برملا می‌کرد با گریه حقیقت را
دم دروازه‌ی ساعت که خون شد چشم‌ها از غم
به لحن کودکی فریاد زد بر شام غیرت را
خرابه دردهایش را به پایان برد تا زینب
به خاک تیره بسپارد نسیم صبح رحمت رامیان چادری کوچک نهانش کرد تا فردابه دست کوچک خود وا‌کند قفل قیامت را✍️ #حسن_شیرزاد
رفتی و دل دختر تو بیتِ حَزَن شد
دور از تو پدر، کار همه ناله زدن شد
از ظلم، روی گردنِ ما جای رسن شد
"از ضعف به هر جا که نشستیم، وطن شد
از گریه، به هر سو که گذشتیم چمن شد"
از داغ غمت شعله‌ی افروخته بودم
من عشق تو با خون دل اندوخته بودم
بی تاب‌ترین دختر دلسوخته بودم
"پیراهنی از تارِ وفا دوخته بودم
چون تابِ فراق تو نیاوردْ کفن شد"
در خواب رسیدی به سرم دست کشیدی
با بغض، سخن گفتم و با گریه شنیدی
حرف از دلِ شب گم شدنم شد که خمیدی
"جانِ دگرم بخش که آن جان که تو دیدی
چندان ز غَمَت خاک به سر ریخت که تَنْ شد"
رفتی و خیام تو گرفت آتش نمرود
بعد از تو شبی دخترت از گریه نیاسود
برگرد به ویرانه مرا زود ببر زود
"عُشاقِ تو هر یک به نوایی ز تو خوشنود
گر شد ستمی بر سر کوی تو، به من شد"
✍ #مجتبی_شکریان
