قدم که میزدم نگاهم به این گُلها اُفتاد که چقدر خدا همه چیز رو با نظم و زیبا آفریده..یادمون نره خالق این زیبایی ها خالق ما هم هست که وجود ما رو بینهایت آفریده یعنی وجودِ ما اَبدی و همیشگی و بینهایته و اَصلا مرگی وجود نداره و عالمی بالاتر و زیباتر از این دنیا وجود داره که طبق تجربمون خیلی ساده میشه به این حقیقت پِی برد...ما همیشه در زندگی مرگ که همون به معنی ترک هست رو تجربه میکنیم یعنی مرگ هست که ما به مرحله بالاتر بریم...مثل ترک کودکی و ترک نوجوانی و جوانی که بالاتر میریم و مثلا اگه کسی بگه من کلاس هشتم رو ترک نمیکنم اصلا نمیتونه بره مرحله بالاتر....ما وقتی به چیزی عادت میکنیم دیگه تصور غیر از اون عادت برامون سخته....مثل کسی که مواد میکشه بهش بگید به جای مواد میشه چیزهای مقوی و بهتری خورد باور نمیکنه....واسه همین هم ما که عادت کردیم به دنیا اگه بگن ما بینهایت هستیم و عالمی بالاتر هست باور نمیکنیم چون عادت کردیم به این شرایط درصورتی که قطعا و قطعا عالم بینهایت وجود داره چون ما وجودمون بینهایته...
قُلْ يُحْيِيهَا الَّذِي أَنْشَأَهَا أَوَّلَ مَرَّةٍ ۖ وَهُوَ بِكُلِّ خَلْقٍ عَلِيمٌ
بگو: همان کسی که نخستین بار آن را پدید آورد. زنده اش می کند، و او به هر چیزی داناست...
