خوشبختی گاهی،
آنقدر دم دستمان است که نمیبینیمش،
که حسش نمیکنیم،
چایی که مادر برایمان میریخت
و میخوردیم ، خوشبختی بود،
دستهای بزرگ و زبر بابا را گرفتن
خوشبختی بود،
خنده های کودکیهامان،
شیطنت ها،
آهنگ های نوجووانیمان،
خوشبختی بود،
اما ، ندیدیم و آرام از کنارشان گذشتیم،
چای را به غر غر خوردیم که کمرنگ
یا پر رنگ است، سرد یا داغ است،
زور زدیم تا دستمان را از دست بابا
جدا کنیم و آسوده بدویم،
گفتند ساکت، مردم خوابیده اند و ما،
غر غر کردیم و توپمان را محکمتر
به دیوار کوبیدیم، خوشبختی را ندیدیم
یا نخواستیم ببینیم شاید،
اماحالا رفیق جانم، هر‌کجا که هستی،
هر چند ساله که هستی،
با تمام گرفتاریهای تمام نشدنی
که همه مان داریم،
فردا را ، قدر بدان،
خوشبختی های کوچکت را بشناس
و بفهم و باور کن
برای بوییدن دامان مادرت که هنوز داریش، برای بوسیدن
دست پدر که من ندارمش و تو اگر داری ببوس
بهانه کن برای به آغوش کشیدن یک
دوست، برای تقدیم یک شاخه گل به همسرت،
رفیق جانم،
خوشبختی ها ماندنی نیستند،
اما، میشود تا هستند زندگیشان کرد
https://uupload.ir/view/64cf95711f526_zdmz.mp4/
