با 21سال سن تا حالا هیچ وقت دوست پسر و عشق نداشتم من دلم نمی خواد ازدواج کنم ولی وقتی میبینم دوستام همه یکیو دارن که حداقل امید دارن باهاش ازدواج کنم یکم دلم میگیره نمی دونم شاید خواست خدا بوده که هیچ وقت طعم دوست داشته شدن و عشق رو نچشم ولی منم دوس دارم باید پسر برم بیرون بهم بگه چقدر قشنگی دوسم داشته باشه همیشه تنهایی تنهام و از تنهایی فقط می خوابم آرزو می کنم هیچ دختری مثل من ترد شده نباشه خوش به حالتون که یکیو دارین