انقدر بقیه رو تو اتفاقای رندگیم مقصر دونستم و از عالم و آدم شاکی بودم و هستم ک افسار زندگیم از دستم در رفته
حیرون و ترسیدم از اینکه عاقبتم چیه و کی قراره به خودم بیام و کاری نداشته باشم بادیگران
درسته دخالت تصمیمای اطرافیانم زندگیم و خراب کرد اما فکر کردن بهش و غصه خوردن دیگه فایده‌ای نداره با اینکه این موضوع و فهمیدم ولی بازم انگار به خودم نیومدم
از روند زندگی و هم سن و سالام عقبم
منم دقیقا شرایط تو رو دارم 😑
خدای من
دقیقا مل همیم پس
منم درمانده‌ام و انگار بلد نیستم چیکار کنم که از این وضعیت در بیام
امسال همه دوستام فارغ التحصیل شدن من تازه میخوام از رشته‌ای که به اجبار خانواده اومده بودم انصراف بدم
روابط اجتماعی ضعیفی که از تربیت مادرم روم مونده
انگار باید از اول متولد شد😭😭😭😭😭
رفتم اولین تاپیکت شاید سنت رو بفهمم 😅 من ۲۸سالمه دیپلمم ادامه تحصیل ندادم و بسیار بسیار پشیمونم کسی آدم حسابم نمیکنه همه دور و بری ها لیسانس و بالا تر و سر کار هستن و پرستیژ بالایی دارن🙃
بخدا اول راهی بشین بکوب بخون و برو دانشگاهی که دوست داری مثل من پشیمون نشی 🥲💔
عزمزم برای توام دیر نیست تو دانشگاه انقدر آدمای سن بالا هستن که باورت نمیشه
تا آخر عمرت این پشیمونی و ناراحتی و نزار رو دوشت بمونه
اگر تاپیکم و خوندی حتما متوجه شدی که من پدر و مادر درست حسابی ندارم برای حمایت با این حال که تو نقطه صفر زندگیمم میخوام تلاش کنم از این باتلاق در بیام
اگر شرایط ادامه تحصیل نداری کارای دیگه‌ای که دوست داشتی و نتونستی و شروع کن
به هیچکسم نگو از تصمیمت شروع کن بعد بگو😄😄
