دلم خونه هشت ماه تو هر شرایطی بدون پشتیبان درس خوندم ولی امتحان دومم رو به امید نمره ۱۸ اومدم ۱۱ شدم همه میگن سخت بود ولی من خیلی خونده بودم رسمن با این نمره نمیشه چیزی اورد برا همین دنبال شغل میگردم
نمیدونم چه شغلی بردارم که اینده دار باشه خودم طراحی لباس رو همیشه دوست داشتم ولی میگن گناهه و نمیخوام الکی گناه کنم اریشگری هم حس میکنم چندشه همش باید دست بزنی به پوست بقیه
از طرفی به فکر مهاجرت هم هستم قرار بود بعد دانشکاه مهاجرت کنم که گویا امروز پر کشید رویا شد رفت
بابت اینکه هیچ وقت نتونستم رشته خوبی قبول بسم و به خودم افتخار کنم میدونم که همیشه عذاب وحدان قرار پیشم باشه برای همین باید یه مسیر دیگه رو برم که از درد حسرتم کم کنه
