میدونید راجع به هوش
من هیچوقت احساس غرور نکردم
ولی همیشه از همههه شنیدم که باهوشم و از دیروز هرچقدر فکر کردم یادم نیومد وقتی پیش اومده باشه که من مطلبی رو نفهمیده باشم یا مشکل یادگیری داشته باشم،اتفاقا همیشه با یبار خوندن مطلبو فهمیدم.
هیچوقت بی دقت و حواسپرت نبودم و کلا علائم خنگی یا حتی هوش معمولی نداشتم. همزمان هم همیشه همه میگفتن تو خیلی باهوشی و مدام تعریف شنیدم.
اما دیروز یهو حس کردم که همش پوچ بوده.
من توی رشته ای که هدفمه و عشقمه مطمئنم که موفق میشم،روحیه من ساخته شده واسه اون رشته.ادم با دقت و با تعهد و مسئولیت پذیری ام و چی از اینا مهمتر برای اون رشته؟
الانم که هنوز واردش نشدم انقدر اصطلاح و اطلاعاتم بالائه که خیلیا فکر میکنن من واقعا کاره ایام.و خیلی هم دور و برم شنیدم که تو توی این رشته موفق میشی،امااااا
من توی کارای هنری هم خیلی قوی بودم و نقاشی و عکاسی در حد عالی یاد گرفتم و پیشرفت کردم،حالا یه عده هم هستن که بهم گیر میدن که نقاشی رو ادامه بده و تو که استعدادشو داری خودتو حیف نکن.دیروز همش این تو ذهنم بود که چون هوش هنری دارم نکنه نتونم تو این درسا هم موفق شم...
اصلا دلم نمیخواد یه نقاش معروف باشم دلم میخواد توی رشته مورد علاقم معروف باشم.دلم میخواد بتونم یه کمکی به یکی بکنم.
از امپول میترسین؟😬 بعد تو بیمارستان موقع کار اگر نیدل استیک بشین چی؟😬
من همششش سرگیجه های عجیب داشتم،و اشتهای صفرررر
دیگه امروز میخوام برم پیش روانپزشکم و بگم تورو خدا یه کاری کن من مردم