لطفاً با احترام مجرد ها نظر ندن.
یکی از اقوام اومده خواستگاریم که همبازی بچگیم بوده.کامل می‌شناسمش. هم خودش و هم خانواده‌ش و ریز و درشت اخلاقیاتش رو میدونم.
خوبی هاش اینکه پدرش به شدت آدم محترمی هست و مادرش خیلیی خوب و با شخصیته و اصلا اهل دخالت نیست و کلا رابطه پدر و مادرش با هم خیلی خوبه.
پسر خوب و کاری و خیلی مهربونیه. خیلی مهربون و احساساتیه و از این شخصیت هایی که به خانومشون احترام میزارن.
پاک و سالم و دست و دلباز هست و اهل نماز هست و همشهریه و هردو شیراز.
ولی بدی هاش اینکه خب خودش و خانواده ش واقعاً از لحاظ مالی در مضیقه هستن و پسره خودش هیچی نداره تازه هم سرکار می‌ره و احتمالا از خیلی از خرج ها باید بزنیم که حالا این خیلی برام مسئله نیست و مهم نیست.
ولی اینکه من دوستش ندارم. یعنی میدونم هرکی زن این بشه واقعاًاااااااا خوشبخته ولی خودم دوست ندارم به عنوان همسرم بهش نگاه کنم.
پسره خیلیی برون گرا و پر حرف و البته خیلی ساااااااااده هست و ازین هایی که احتمالا راحت گول میخورن و تو فامیل هم خیلی باهاش شوخی می‌کنن و دست میندازنش ولی خوش قلبه به دل نمیگیره. و بارها هم شده گریه ش رو دیدم.
من باعث میشه کلا با رفتارهاش این حس که ازش اصلا حس مردونگی و تکیه گاه بودن و آدمی که بتونم بهش تکیه کنم نمی‌گیرم.
یه وقتایی میگم قطعا جوابم منفی هست ولی وقتی نی نی سایت و جاهای مختلف رو میخونم که از قوم شوهر و مادر شوهر و خساست و گنداخلاقی و بداخلاقی و بددهنی و خیانت شوهرشون میگن واقعا میترسم و میمونم که کدوم ملاک مهم تره.
خودمم معمولی ام. ظاهر و قد و قیافه. حتی چون آرایش نمیکنم و تپلم پایین تر از سطح. خانواده م از لحاظ مالی بالاترن ولی از لحاظ اخلاقی و احترام و خوش نامی نه. خانوادمم باهاش اوکین.نمی‌دونم چیکار کنم و چی رو ترجیح بدم. یعنی تنها مشکل و بزرگ ترین مشکلم همینه.شما که زندگی مشترک رو تجربه کردید نظرتون چیه ؟
