خسته ام خيلى از اين زندگى
در استانه ٤٠ سالگيم
به كنار كه مجردم و از يه جايي به بعد انتخابم بود مجرد موندن ، چندين ساله غمگينم، بيشتر از ١٠ سالِ يه سفر ساده حتى يكروزه شمال نرفتم
صبح تا شب تو خونه ،
همش بى اختيار كريه ميكنم
تا وقتى جوون بودمو ذوق داشتم به هيچى نرسيدم تو زندگيم همه ارزوهام تو دلم مردن
اي كاش واقعا ميشد به خدا گفت دمت گرم ٤٠ سال كافى بود ديگه كشش ندارم تمومش كن
منم ارزوم مرگه بدون اغراق بدون ترس هرلحظه حاضرم براش
درکت میکنم یجورایی میفهمم منظورتو
افسرده شدی
بهتره کمک بگیری از یه دکتر
سرکار نمیری؟
تعارف ندارم باهات ولی هنوز هم جوونی دیر نشده از همین الان شروع کن نمون تو خونه ، خونه افسردگی میاره
الهی ک خوشبخت بشی ازین لحظه به بعد
یه ازدواج موفق داشته باشی باور داشته باش هیچوقت ناامید نباش خدابزرگه
عزیزم خب وقتی انتخاب خودتون بوده دیگه این حالت معنا نداره چون عملا با خودتون گفتین من با مجردیم خوشم
الانم بهتره فضای همون سفر و برای خودتون بوجود بیارین و تا میتونید خوش بگذرونی که این حس و حال ازتون دور شه...
اگر دیدید خیلی داره حالتون بدتر نیشه حتمن با یه مشاور یا فعالان حیطه روحی صحبت کنید.
منم سی و پنج سالمه تو خونه موندن آدم افسرده می‌کنه منم شرایطم مثل شماست
منم حسرت خیلی چیزا تو دلم موند شغل خوب شوهر خوب پول خوب
مخصوصا شغل خوب
هرروز بهش فکر میکنم بیکاری خیلی سخته
آقا بجنگید زندگی ارزش جنگیدون رو داره .
راستی. مجردی انتخاب خودته ولی بنظرم اشتباهه چون زندگیبا بچه وشوهر واینا. میگذره
