بله
اگر پزشکی که کارش جراحی هست و دستاش لرزش داشته باشه یا مبتلا به پارکینسون باشه می تونه عمل جراحی انجام بده؟ پس باید آمادگی جسمی و روحی لازم برای اون عمل جراحی را داشته باشه و اگر مبتلا به لرزش دست بود و عمل انجام داد احتمال خطای اون بالا می ره و حتما مقصر حساب می شه.
برای کار روانشناسی هم همینطوره مانند مثال بالا هست
و اینکه یک روانشناس روحی سالم خودش که ابزار اصلی برلی درمان بیمار هست همانند دست برای جراح را نداشته باشه به درد تراپی نمی خوره و نتیجه اون آسیب بیشتر هست
حالا فکر کنید این آسیب عنوان درمان توسط یک فرد علمی را داشته باشه که افراد و خانواده اصلا شاید متوجه اون نشند.
اما مادر
ارتباط بین مادر و فرزند خیلی فراتر از یک روانشناس هست
یک مادر به راحتی و با قوی کردن خودش و گفتمان با فرزند می تونه از خیلی آسیب ها جلوگیری کنه که این تاثیر را هیچ روانشناسی نداره.
البته مخالف مشورت اصلا نیستم اما سپردن تمام فرمان دست روانشناس را قبول ندارم.
بزرگ نکردن اتفاقات و یاد دادن حل مسئله به بچه یکی از بهترین روش هاست
نه این که جلوی بچه اون اتفاق را هی بزرگ تر و بزرگ تر کنیم.
دنیا سخت از این حرفاست
و هر بچه ای باید برای اون آماده بشه.