آره درکت میکنم منم دردم کارنیست دردم حمایته دردم تنهاییه دردم دست نوازشگره وگرنه هیچ آدمی ازکارکردن نمرده اینکه حس بی کسی دارم جلو شوهرم و خانوادش دردم اینه اینکه توبیمارستان کسی گردن نگیره تو بچتو این دردمه اینکه بیام خونه زایمان کرده باشم حرف وطعنه مادرشوهرم تحمل کنم به خاطرخانوادم این دردمه حامله باشی اونم پرخطر تنها تنها اسباب کشی درحدی که لکه بینی بیوفتی این دردمه شب ۱۰ زایمانت باشه باهمه دردات کلی تنهایی تدارک ببینی تهشم نصف خانوادت جلو شوهرت وخانوادش نیان این دردمه انقدردرد رودلمه که خستگی توش گمه
ممال من ۳ سال با هم اختلاف دارن، برای بچه ی اولم مادرم ۳ روز اومد برای دومی هیچی. بعد با یه ۴ ساله و ۱ ساله مهاجرت کردم، شهرمون سرد بود، پول مهد و اینا هم نداشتیم. یعنی تا سالها حتی یک ساعت از بچه ها جدا نبودم. سخت گذشت ولی الان خیلی راضی ام، بچه هام به تربیت خودم بزرگ شدن، ساعتی که دوست داشتم خوابوندمشون، غذایی که صلاح دونستم دادم، بدون دخالت بقیه.
الان روزای سختیه ولی نوزادت بزرگتر که بشه حالت خوب می شه، لذتشونو می بری. سعی کن برای خودت خوشی های کوچولو تدارک ببینی. یه پادکست گوش بدی، ده دقیقه در ارامش یه قهوه بخوری. اگر امکانش هست صبح زود یا یه وقتی که همسرت هست بری باشگاه، حتی نیم ساعت
میفهممت دقیقا ولی فقط میشه گذشت وگذشت ازاین روزا خدای منو وشمام بزرگه قبلا انقدرشوهرم برام ارزش قائل بود بعددیدن رقتارخانوادم اونم دیگه بی ارزشم میکنه حس میکنم میگه اینکه خانوادش اینجوری میکنن چرا من ارزشی قائل باشم ولی مطمئنم این روزام میگذره تموم میشه
تنها شانسی که من اوردم شعور و شخصیت همسرمه یعنی خدا برامجبران کرده ولی خب از لحاظ کمک اصلا نمیرسه بنده خدا خیلی سر خودشو شلوغ کرده که بچه ها تو رفاه باشن .بعدمهمسر که جای مادر رونمیتونه بگیره
