خانواده شوهرم طلاهم به پام بریزن برام مهم نیستن حتی خوبی هاشونم به چشمم نمیاد دیگه

اینجا همه یطرفه حرف میزنن

وای چقدر همم‌دردیم. مادرش شوهر منم توی ظرف آجیل میریخت میزاشت جلوی پسرش بعد بهش میگفت بخور بعد به منم میگفت توام بخور. یا وقتی داشتم یدونه کیک میخوردم به مادرشوهرم تعارف میکردم میگفتم بفرمایید میگفت نه من نمیخورم نگه دار برای شوهرت همشو نخور!! درصورتی که ی کیک چیه که این حرفو میزد. منم دیگ زیاد زنگ نمیزنم. ببینمشون خوبم باهاشون ولی دیگ از چشمم افتادن خیلی خیلی حرفای دیگ که برای اینکه شناسایی نشم نمیگم.

دلیل این رفتارشون که میگن بدین فلان چیزو فلانی بخوره میدونی چیه؟ میخان به ما یاد بدن وقتی چیزی میخورید اول بدین شوهرتون. یجورایی میخان یاد ما بدن. دیگ نمیدونن دیگ الان دوره زمونه ای نیست که بخای یاد کسی بدی.

منم خیلی زجر کشیدم ولی واگذار کردم به خدا

هیچوقت باهاشون صمیمی نمیشم و عین دیگرون برخورد می کنم و هر وقت هم چیزی میارن تشکر می کنم ولی خودمو براشون به زحمت نمیندازم. مثلا اگه ترشی، آش، کیک یا ... درست کنم براشون نمیرم مگه اینکه خودشون بخوان که اونم به ندرت پیش بیاد.

چندبار هم به طعنه گفتن که فلانی همه چی بلده ولی برامون درست نمی کنه

من معمولا آدمایی که عذابم دادن رو از زندگیم حذف میکنم ولی اگه نشه هر بار که می بینمشون یه جوری باهاشون رفتار می کنم که انگار یه فامیل دور رو دیدم و سر سنگینم

خودشونم دیگه فهمیدن و خیلی کارا کردن که باهاشون مثل قبل بشم اما تاثیری نداشته

البته من دوست داشتم که دلم بزرگ و بی کینه بود و می تونستم ببخشم و خودمو رها کنم اما نمیشه چون همش میترسم باز روشون باز بشه و اذیتم کنن