وقتی توی خانواده بچه مورد تشویق ، حمایت ، شکوفا شدن و ابراز وجود پیش جمع قرار بگیره و فرصت ابراز وجود داشته باشه و هی تنبیه و خجالت و شرم بهش داده نشه
بهش نگید بچه تو جمع بزرگترا حرف نزن برو توی اتاقت
هی طردش نکنید ..
و از اول توی جمع ها باشه ، دیگه منزوی و خجالتی و ترسو و فراری از جمع نمیشه
حتی برونگرا ترین آدما هم ، توی محیط سمی ترجیح میدن از اون جمع دوری کنن و توی اتاقشون تنها با خودشون سرگرم باشن .
وقتی توی خونه اعضا باهم خوب نباشن
کنترلگری ، تجسس و نقض حریم شخصی ، گیر دادن ، تحقیر ، فحاشی ، تمسخر ، زیرآب زنی ، مزاحمت ، دشمنی و کینه و بدجنسی و بدخواهی باشه ، آدم سالم ترجیح میده دوری و قطع ارتباط کنه تا آسیب نبینه . ولی دلیلی بر اینکه درونگراس یا منزوی و غیر اجتماعی باشه نیست !
همون آدم توی اجتماع فوق العاده برونگرا و اجتماعیه و راحت با همه ارتباط و هم صحبتی و آشنایی و دوستی میکنه .
اگه به هر دلیل شخصیتتون توی خانواده ، مدرسه یا هرجا آسیب دیده ، حالا که بزرگ شدید و اختیار زندگیتونو دارید ، خودتون خودتونو تعمیر کنید ... همونجور بشید و زندگی کنید که دوست دارید ..
با آسیب ها و کمبود ها و نقص های وارد شده بهتون توی کودکی و نوجوانی زندگی نکنید .. تغییر کنید
آیا برونگرایی یا درونگرایی یه ویژگی روحی و شخصیتی غیر قابل تغییره یا حاصل شرایط محیط و خانوادس !؟
(میانگرایی را فاکتور کردم توی این تاپیک)
چنسال پیش هم در مورد شباهت و تفاوت میانگرایی و دوقطبی توی استوری اینستام یه صحبتی کرده بودم .
نظر شما چیه ؟؟
