اینو میگم شاید برای شماهم پیش اومده باشه
هروقت نزدیک میشم به دوران پریودم خودخوری دارم
تمام حرفایی که آزارم داده و سعی کردم فراموش کنم تو این روزا یادم میاد و هی با خودم مرور میکنم (یه کار بی فایده)
انرژیم از خودم میگیره
گوشه نشین میشم
یجورایی دل و دماغ هیچکاری رو ندارم
شما تا حالا موفق شدین این افکارتونو کنترل کنید؟
راه رفتن و نوشتن
من موقع خشمم فقط دستم و مشت می کنم برای چن دیقه پلک میزنم تند تند بعد اروم میشم
بله کافیه اونها رو ببخشی و براشون دعای خیر کنی اثرشو میبینی
من کودکی بسیار پر درد و رنجی داشتم مادرم از دختر متنفر بود و از هیچ شکنجه جسمی و روحی دریغ نمی‌کرد الان ۴۳سالمه و با مادرم خوبیم تادو سه سال پیش چند شب ی بار خواب میدیدم مادرم داره به شدت متمم می‌زنه و من زورش رو ندارم همین که میومد خفه م کنه از خواب میپریدم و تا چند روز حالم بد بود ،همیشه زبونی میگفتم مادرم رو بخشیدم (ادامه داره)
منو فقط جیغ جیغ کردن اروم میکنه
همینم باعث بدتر شدن اوضاع میشه
ولی نگو که از ضمیر ناخودآگاهم پاک نکرده بودم انگار حافظه داخلی بدن ،ی بار اومدم خودم رو جاش گذاشتم و درکش کردم و اینبار بلند بلند با خدا حرف زدم و گفتم خدایا من مادرم رو بخشیدم و حقم رو حلالش کردم خدایا تو هم ببخشش و براش علی خیر کردم و همیشه سر نمازهام براش دعای خیر میکنم به خدا قسم اون خوابها تموم شد و دیگه تکرار نشد و بعد از اون تک تک آدمهایی که به نحوی ازشون دلخور بودم رو بخشیدم و حلال کردم و این شد کار هر روز من ،
بلند بلند با خدا حرف بزنم و ببخشم؟
باورت میشه
من نماز نمیخونم
اینقدر دلم پر بود پاشدم نماز خوندم گفتم با خدا حرف بزنم و سبک تر شدم
امشب اینقدر به این چیزا فکر کردم خودمم به این باور رسیدم که باید با خدا حرف بزنم تا به اون آرامشی که میخوام برسم
هرچی تو دلم هست رو به مادرم گفتم به خواهرم گفتم ولی سبک نشده بودم
