می رود سمت مسجد کوفه
با دلی خسته از زمانه‌ی خود
خسته از کوفیان و بی دردی
غرق اندوه بی کرانه‌ی خود
می رسد با دل پر آشوبش
مرد غربت ، انیس سجاده
همدم چشمهای بارانیش
می شود چشم خیس سجاده
رنگ دلتنگی شفق دارد
سالها آفتاب چشمهانش
مصحف غربت و غم و درد است
صفحه صفحه کتاب چشمانش
گریه های شبانه‌ی او را
گونه‌ی خیس ماه می داند
شرح سی سال بی کسی اش را
دل بی تاب چاه می داند
سر خود را شب پریشانی
می گذارد به دوش نخلستان
می شود سوگوار چشمانش
دیده‌ی گریه پوش نخلستان
می رود سمت مسجد کوفه
تا که با عشق بی حساب شود
می رود تا محاسن خورشید
بین محراب خون خضاب شود
