سلام رفقا،همیشه یکی اینجا پای درد و دلم نشسته،ممنونم که هستین💚
من همیشه از اول زندگیم با همسرم چالش داشتم،ولی این اواخر رفته رفته این چالشا بیشتر میشه،تا میرم دلم رو به یه نکته ی مثبتی خوش کنم،همونم از بین میره، بنظرتون رابطمون باید تموم بشه؟یه دختر یه سال و نیمه دارم،که اگر نبود فکر نمیکنم تحمل میکردم این شرایط رو،ولی قضیه اصلی اینه که احساس میکنم همسرم برای دخترم هم یه آدم سمیه،الان به فکر دخترم هستم،امشب حتی پدرش رو صدا میزد جواب نمیداد،طفلک معصوم هعی میرفت دورش میچرخید،ولی همسرم بی اعتنا بود،پرسیدم از چی ناراحته، گفت این بچه منو دوس نداره تو گذاشتی رفتی گریه کرد( در نظر داشته باشین خودش خواب بود،من دخترم رو گذاشتم کنارش بهش وسیله دادم سرگرم بشه رفتم دسشویی) گفتم خب تو بلند شدی بغلش کنی بپرسی چرا گریه میکنه؟اصلا جواب نداد،بیخیال شدم باز دیدم با بچه سرده رفتارش،بچه همش میبوسدش این بی توجهی میکنه، عصبی شدم گفتم خب رفتارت رو با بچه درست کن و از این حرفا که تو باهاش درست رفتار کنی وقت بزاری به تو هم دل میبنده،دیدم یکم بهتر شد تو ظاهر،ولی ظاهرش بود،فقط بچه ازش چیزی میخواست بی حرف انجام میداد، کلا رفتاراش اینطوریه با بچه قهر میکنه دعوا میکنه،حرص میده بچه رو و...(اگر براتون روابط ما هم سوال شد بگم ما اصلا رابطه ای نداریم نه عاطفی نه جنسی،فقط دوتا هم خونه هستیم که مسئولیت های مرد و زن رو که تو عرف هست به جا میاریم)،مشکلات زیادی دارم تو زندگیم،از زندگی و روابط شخصی و خانوادگیم،تا... الان احساس درموندگی دارم،باید قوی باشم تا از پس زندگیم بربیام،دخترم،کار نوپام که کلی بدهی دارم بابتش
