سرکار میرم ماهی ۳.۵ میده دانشجو هم هستم
اون پولم خرج رفتوآمد و خورد و خوراک میشه مثل برق و باد میره
دلم میخواد ب خودم برسم بپوستم و استایلم برسم ولی نمیتونم
خونوادمم هیچی کلا نمیشه توقعی ازشون داشت
بدجور افسرده شدم... خیلی چیزا دلم میخواد که تا اراده کنن صد تاشو میخرن ولی من نمیتونم
خیلی ب این دخترایی ک باباشون انقد بهشون میرسن و اونا انقد مغرورن و از زندگیشون لذت میبرن حسودیم میشه... خستم واقعا با این سن کل زندگیم شده حسرت و پوچ
تدریس خصوصی کن درآمد خوبیم داره بلاخره زندگی دردسر داره
مگه خورد و خوراکتو خانوادت نمیدن
اوناییم که از بابتشون می گیرن و خرج می کنن بعد از چند سال به پوچی می رسن
فقط شما چون دستت خالیه زودتر به اون نقطه رسیدی
دنبال کار برگرد چون شرایطم مثل تو بود دنبال کار باش
مثل منی. منم بهم پول نمیدادن اگرم دوقرون میدادن باید تا دوماه جواب پس میدادم که چیکار کردم کجا خرج کردم. یادمه خواستگار برام میومد لباس مناسب نداشتم بهم پول نمیدادن برم لباس بخرم چندتا از خواستگارام بخاطر بدبودن تیپم گذاشتن رفتن. حتی واسه عقدم نه خودشون برام لباس خریدن نه به داماد گفتن برام لباس بخره. کفشام پاره شده بود مادرم منو برد یه جفت کفش نو برای عقدم خریدم تا وقتی از بازار اومدیم خونه سرم منت گذاشت که فلانی باید میگرفت نگرفت من گزفتم. خو خدا خیرت بده تو باید بهش بگی بگیره من چیکار کنم این وسط
من دانشجو که بودم برای اینکه خودی نشون بدم رفتم یه شرکت بزرگ مهندسی گفتم میخوام کار یاد بگیرم، ۴ ترم فقط خونده بودم، تو اون مدت (تابستون) مثه یه کارمند متعهد میرفتم و میومدم و اخلاق خوشی داشتم و محترمانه برخورد میکردم، بعد از اون سه ما یکسال رفتم یه شرکت کوچیک مهندسی بی حقوق براشون کار کردم که کار یادبگیرم، تابستون سال بعدش کارآموزی واقعی دانشگاهم بود دوباره رفتم اون شرکت اولیه، بهم گفتن اگه بخوای میتونی هم نیای ما برات رد میکنیم گفتم نه میخوام کار یاد بگیر بازم سه ماه مرتب رفتم اومدم، دوباره همون شرکت دومی ادامه دادم تا درسم تموم شد و من عملا دو سال بی انکه ریالی دریافت کنم رفتم سرکار، بعد برای همون شرکت اولی فرم پرم کردم و درسم که تموم شد منو استخدام کردن در واقع کار تخصصی رشته خودمو انجام میدادم، یک سال و ۷ ناه هر چی دراوردم پس انداز کردم با مترو اتوبوس میرفتم که پول تاکسی ندم مسیرمم خیلی دور بود ما شمال شرق تهران بودیم محل کارم مرکز شهر بود! بعد یکسال و ۷ ماه تونستم یک پراید صفر بخرم
به فکر ارتقا شغلت باش
تو این گرونی واقفا از خانواده توقع بیجایی هست
من نوزاد دارم و دانشجو هستم ولی دیگه خسته شدم انقدر از شوهرم پول گرفتم
البته کارتاش دست منه و بنده خدا جیزی نمیگه ولی زندگی خییییلی خرج داره هر قدمی که بر میداری باید خرج کنی
خرج خونه خودش به قدر کافی سنگین هست دیگه هزینه لباس و استایل و روتین پوستی که واقعا سنگینه
منم دوست دارم برم سرکار یکم کمک خرج باشم
عذاب وجدان میگیزم از اینکه شوهرم با زحمت پول میاره من رو هوا خرج کنم
رشته ت چیه ؟ تو ایران ارزش داره ؟
سعی کن یه مهارت یاد بگیری
ببین گرونیه خب
زندگی خیلی سخته واقعا
بعدم انقد مقایسه کردن خوب نیس چون فرق نمیکنه به حالت فقط نارحتترت میکنه
