دیشب طبق معمول هر شب اومدم به دختر کلاس اولیم املا بگم،همیشه برنامه همینه که تا میگم املا فقط غر می‌شنوم.املا نه،من سه خط بیشتر نمینویسم،خسته شدم،چندتا مونده،دستم درد گرفت،خوابم میخواد...
یه لحظه از سر رفتم دفترشو انداختم اونور گفتم اصن نمیخواد بنویسی...گریه کرد،مثه آدمایی که هیچ چاره ای ندارن.میفهمیدم داره خودخوری میکنه ولی باهاش حرف نزدم.داد به باباش بهش املا گف.هرچی اومد گف بیا نوشتم گفتم نمیبینم(دفه اول نبود)هم دلم میسوزه،هم دلم نمیخواد نازنازی باشه و دائم همه چی به میلش...
خدایا مادر بودن چقدر سخته
