فک کنم 7 ، 8 سالم بود. از بچگی به خاطر سینوزیتی که داشتم همیشه سردرد میگرفتم. یادمه با بابام رفتیم دکتر و منو نوشت برای ام آر آی سر.
وقتی رفتیم برای ام ار ای توی این دستگاهه دراز کشیدم و هی با چشم ابرو به بابام اشاره میکردم بیرون نره چون میترسیدم
مسئول اونجا یه خانم مسنی بود با یه عینک نوک دماغش... خیلی چهره مهربونی داشت قیافشو هنوز یادمه...
وقتی بابام از اتاق بیرون رفت خیلی بغض کردم دروغ چرا از دستگاهه میترسیدم نمیدونستم میخوان چیکار کنن باهام
اون خانومه وقتی دید نزدیکه گریم بگیره اومد کنارم گفت : اون بالا رو نگاه کن. اونجا دوربین میبینی؟؟
سرمو که یکم بالاتر گرفتم دیدم دوتا لنز دوربین کوچیک بالای سرم بود
گفتم: آرهه دوتاس
بعد اون گفت: یکی از این دوربینا واسه برنامه خاله شادونه اس یکیش هم برای فیتیله. عکستو میگیریم میفرستیم برنامه اونا...
منم چون زندگیم با برنامه های خاله شادونه میگذشت انقدددد ذوق مرگ شدم پایین دستگاه هی ژستای مختلف میگیرفتم هی لبخند میزدم مثلا خوشگل بیوفتمم
گذشت و حالا بعد اینکه از دکتر اومدیم خونه
