اینکه من ۱۰ساله تو ی شهر غریب زندگی میکنم و اینجا هیچ کسی رو ندارم یک ساعت بیاد خونم یا من برم خونش تو تمام این ده سال وقتی اسم شهرمو میشنوم یا یادم میفته گریه میکنم طفلی دخترم هر برنامه ای از گوشی یا شبکه پویا میبینه ک دارن میرن مهمونی میگه خوشبحالشون دارن میرن خونه ماجونشون این ک من هیچ وقت دلتنگیم خوب نمیشه طبیعیه طفلی شوهرمم صب ۷ میره تا ۱۲ شب سرکارشه و شاید هفته ای ی نصف روز بتونه بیاد خونه الانم باردارم قشنگ احساس میکنم افسردگی گرفتم
تهرانی؟
طبیعیه واسه همه دخترایی که راه دور ازدواج کردن یا نزدیک خانواده نیستن همینطور دلتنگ و ناراحتی دارن
چندوقت یبار میرین شهر خودتون
همش مال اون نیس همسرت هم خیلی کم پیشتونه عملا نیس جز وقت خواب
من تو شهر خودم غریبم جایی نیست برم کسی هم نمیاد
ما ک شهر خودمون رفت و آمد خیلی کم داریم
من آرزو ب دل موندم از شهر خودم برم فقط ...
موقعیت شو نداریم
ببین حداقل عیدا شاید بری
حداقل وضعیت تو از خواهرام ک خارجه بهترا
میدونی الان تنهایی انگار مده منم تنهام بقیه خانوادمم میخوان برن البته بعد از اینکه خونشوت فروش بره
چ بخواهیم چ نخواهیم باید تحمل کنیم
منم تنهام هیچ کس ب معنای واقعی درمو نمیزنه
عزیزم 💔آره طبیعیه اونجا نمیتونی دوستی رو پیدا کنی
خونواده همسرت کجان؟
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
