اوتیسم را مدرنیسم غول کرد

هدف چی بود:

اولا خانواده ها باید با مشاهده علایم اوتیسم در فرزند خود اینقدر نگران و مضطرب شوند که فرزندشان را بی اختیار بسپارند به دست پزشک و متخصص و درمانگر. (همان حکومت بر مردم با ابزار ترساندن)

خانواده ها باید اعتماد به نفس را از دست بدهند تا فکرشان کار نکند تا نفهمند که نقایص در پرورش کودک، او را منزوی و مضطرب و ناتوان کرده. چون اگر بفهمند، سعی خواهند کرد با برگرداندن کودک به آغوش گرم مادر و خانواده و محبت و توجه و تامین نیازهای عاطفی و اجتماعی، کودک را از این حالت خارج کنند و قطعا موفق خواهند شد و مردم تدریجا خواهند فهمید که اوتیسم برعکس ادعای محققان، منشأ روحی روانی دارد، نه جسمی و ژنتیکی.

پس باید خانواده ها را تا حایی که ممکن است از درمان پذیر بودن کودک نا امید کرد. اینه که در بیشتر موسسات اوتیسم می بینیم تابلوی بزرگ زدن: «اوتیسم درمان ندارد»

و این موسسات تربیت کودکان اوتیسم، باید تا جایی که میشود کودکان را از درمان دور تر کنند تا افسانه ی درمان ناپذیری اوتیسم، واقعی تر به نظر برسد.

خب چطوری کودک رو هر چه بیشتر دور کنند از درمان؟

راهش تشدید همون شرایطی هست که از اول باعث اوتیسم کودک شد، یعنی بی محلی عاطفی به کودک، پرورش ماشینی، دور کردن هر چه بیشتر کودک از آغوش خانواده و مخصوصاً مادر.

اینه که متخصصان و محققان میگن کودک اوتیستیک همواره ناتوان خواهد ماند و قادر نخواهد بود خودش را مستقلاً اداره کند، مکر اینکه «دوران طلایی آموزش» کودک را دریابید و به محض تشخیص اوتیسم، او را در آموزش گاههای مخصوص تحت تربیت شدید قرار دهید و وادارش کنید کارهایی را که به او دستور میدهیم، انجام دهد. و در این راه حتی خشونت هم جایز است و به نفع خودش هست. کودک شما قطعا بی تابی و گریه خواهد کرد، اما اهمیت ندهید و با جدیت آموزش را ادامه دهید. او باید ساعتها تحت شدید ترین آموزشها باشد، بلکه بتواند در آینده، تا حدی روی پای خودش بایستد و وبال خانواده نباشد. اگر بعد از شروع آموزشها کودک پرخاشگری کرد یا بیش فعال شد، اموزش را رها نکنید، بلکه با قرص های اعصاب و هورمونی، کودک را آرام نگه دارید...

و اینطوری میشه که این آموزشگاهها تبدیل میشن به شکنجه گاههایی برای کودکان نوپا! هر بدرفتاری و تحقیری به کودک میکنند... و وقتی مادر میخواهد مانع شود، به او میگویند کودک تو‌ هیچ فهم و درکی ندارد از آنچه بر سرش می آید، پس صبوری کن تا ما او را رام و دستی کنیم، به نفع خودت و خودش هست...

و اینطوری میشود که اوتیسم می شود کابوس وحشتناک هر مادری، چون فقط اینها نیست، هزینه ی سرسام آور آموزشها هم هست. یعنی کودک اوتیسم برابر است با یک انسان ناقص و معلول، که البته برعکس معلولیت های دیگه، نباید رها بشه. باید حتما دار و ندارمان را خرج درمانگری کنیم، شاهد زجر و شکنجه اش باشیم، با انواع قرصهای هورمونی و شیمیایی مغز کودک را نابود کنیم تا آرام باشد. و در برابر این ظلم ها قدرت پرخاشگری نکند...

در این پروسه ی بیرحمانه به نام درمان، بسیاری از کودکان تا آخر عمر، دچار معلولیت های متعدد ذهنی و جسمی می شوند و بعضی حتی جان خود را از دست میدهند (بخاطر اثر قرصهای اعصاب، تشنج های عصبی ناشی از شکنجه و بدرفتاری، انواع آسیبهای جسمی که در پروسه های به اصطلاح درمانگری بر سرشان می آید و ...). حتی دیده شده، خانواده هایی بعد از انواع بلایا که بر سر کودکان شان آورده شده به نام درمان، و با ادامه ی روند رنجورتر شدن و ناتوان تر شدن کودک، به دنبال راهی برای خلاص کردن خود از فرزندشان میگردند و همیشه هستند متخصصان و پزشکانی که با چراغ سبز خانواده ها، کار را تمام می کنند😭

اما این کودکان معصوم، اینها که بخاطر سبک زندگی و فرزندپروری ماشینی، دچار اوتیسم شده اند، اینها که بعد از بدرفتاری ها و تحقیرهایی که در مراکز اوتیسم می بینند، پرخاش میکنند، به سر و صورت والدین خود سیلی می زنند... اینها در واقع دارند سعی میکنند والدینشان را آگاه کنند. مثل کسی که میخواهد با سیلی زدن به صورت دوست خود در سرما و یخبندان، اجازه ندهد او به خواب برود و بمیرد... این بچه ها بخاطر معصومیتشان، فداکارانه این مسولیت سنگین بیدار کردن وجدانهای والدین و جامعه را قبول می کنند ولو اینکه به قیمت جانشان تمام شود

برای تمام نان خور های «اوتیسم» که همواره در نی نی سایت میچرخند تا مادران را هر چه بیشتر تشویق کنند به سپردن فرزندانشان به دست شکنجه گران درمانگر، متاسف هستم.

دیر نیست که بساط این جنایت علیه کودکان معصوم برچیده میشه، و نان این جماعت بی رحم آجر میشه.