دلم شکسته.... از تصمیم اشتباهی که گرفتم... اشتباه تر اینکه بچه آوردم...
دیروز با مامانم حرف میزدم گفتم دیگه خسته شدم... از این زندگی که مثل غریبه ام برا شوهرم... اصلا دوستم نداره هیچ توجهی نداره.... هیچ چیزم براش مهم نیست... تو شهر غربت دیوانه شدم عصبی شدم... بدون امکانات بدون کسی که براش ارزش داشته باشم....هر روز دعوا هر روز دعوا به خاطر اینکه کوچکترین چیزارو میخوام و انجام نمیده....
ب نظر شما چقکار کنم؟؟؟
اگه واقعا زندگی برات قابل تحمل نیست خب جدا شو، اگه نه الکی بزرگش کردی بشین سر زندگیت دیگه هم به کسی از زندگیت نگو
خداراشکر حمایت خانواده داری.بنظرم برو خونه پدرت ببین وضع تغییری میکن بعد تصمیم جدایی وبرگشت بگیر
الان نفهميدم مشكل اصليتون چيه؟
یه مدت برو خونه پدرت ، فکر کن و صبر کن ببین چی میشه
برای طلاق نمیشه یک شبه تصمیم گرفت و عملی کرد
قبل از هر تصمیمی مشاور برو حرف بزن شاید راهکار داد مشاور تلفنی هم هست کمکت میکنه
بمرو مشاوره شاید درست شد به خاطر بچت تلاش کن
هیچ کاری نمیکنه ..دعوا هم میکنه ..نظر خودت چیه !!بی همدمی هیج کسو که نداری..مجبوری با مادرت درد دل کنی اونم غصه میخوره.
دعوا ک میکنیم حتی اگه تقصیر خودش باشه تا چند روز بهم محل نمیده ... عاشق اینکه برم بیفتم پاش التماسش کنم فقط خوشش میاد لال باشم هر کاری خودش دلش خواست بکنه منم هیچی نگم هیچ نظری ندم.... چیزی هم بگم میشه دعوا هیچوقت باهام راه نمیاد هیچوفت به خاطر من کوتاه نمیاد تا حالا ندیدم تو مسائلمون با نرمی باهام حرف بزنه حرفشو اروم بگه....
اگر چدا بشی بچه چی برای اون تصمیم بگیر
ببین هگر بچه رو از شما بگیرن میتونی تحمل کنی اگر بچه رو با خودت ببری شرایط مساعد دارید منزل پدرت
قبل از هر اقدامی همه ی جوانب رو بسنج
