اون همین جور بزرگ شده و عادت کرده اگه کسی غیر از این باشه آرامشش رو به هم میزنه اما شاید وقتی ازدواج کنه و بچه داشته باشه از این لاک بیاد بیرون چون همسر و بچه نوع محبتی که بهشون داری با همه فرق داره
اما خودت تو محل کار یا تحصیل هیچ دوستی نداری که گهگاهی بتونی باهاش بری بیرون؟
همین الان بخوام بگم ذوق بچه دار شدن، البته خدا رو شکر یکی دارم، برای دومی خیلی دیر شده و برنامه داریم اما فعلا خبری نیست..
خدا رحمتشون کنه
منم همین شکلیم ولی یه وقتایی گپ و گفت داریم با خانواده دل تنگیمون رو یکمی رفع می کنیم ولی چه فایده که از یه مدت دیگه داداشم میره خوابگاه و من می مونم و مامانم اونم از نظر روحی و جسمی خیلی آسیب پذیر شده و نمی تونه باهام جایی بیاد
دوستامم کلا ول کردم اکثر دوستی ها همش مسخره بازین حتی اگه کسی باهات نمیاد خودت یه وقتایی برو بیرون بین مردم توی پارک بچه ها رو تماشا کن هیچی مثل دنیای واقعی نمیشه مجازی دردی از آدم دوا نمی کنه من یه وقتایی خیلی دلم می گیره میرم کنار مدرسه ای که بیشتر از همه دنیا باهاش خاطره داشتم حتی اگه شده باشه پنج دقیقه بچه دبیرستانی ها رو نگاه می کنم
دوست دارم برم جاهای شلوغ و مردم رو ببینم این جوری حس می کنم که هنوز زنده ام
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
