بعد از این همه تایم دوستی کسی که باهاش بهترین خاطرات داشتم یه جورایی بهم کلی حس خوب میداد روزی چندساعت باهم چت میکردیم فهمیدم این دوستی فقط چون بیشتر مجازیه باهم اوکیم 🙂 وقتی که بیشتر رفت و آمد کردیم متوجه این شدم چقدر به آدم می‌تونه سمی باشه من کور بودم...
حالم خیلی بده به نظرتون چیکار کنم بهتر شن؟
فراموشش کنم
به مرور فراموشش میکنی
اره، من دوستم بارها حرکتایی زد که هنوزم ک هنوزه دلیلشو نمیدونم و الله و اعلم، به خودت زمان بده و کارایه مورد علاقتو بکن، ضعفتو به ادما نشون نده و خودخوری نکن، مشکل از تو نیس دوستم♡
متکی به ادما نباش، تهش همه میرن.
ادم سمی رو هرچقدر زودتر بندازی بیرون می بینی چقدر بهتره...من رفیق ۷ ۸ سالمو که حتی شده شب خونه هم موندیمو و توی مراسمات مهم همدیگه و خانوادگی باهم بودیم رو بخاطر سمی بودنش گذاشتم کنار
ببین تایم بگدره یادت میره
میدونم، وقتی همه چیو بهش میگی، وقتی فک میکنی نه این واقعا هس، وقتی بهش اعتماد میکنی، خاطرات و روزایی که بوی اونو میده، ذوق و دلتنگی و خوشحالیت با اون، ولی خب، بی ذات وبی صفتن، این نشد یکی دیگ، چیکار کنیم دیگه:)💔
شیش هفت ماهه دل تنگشم مثه سگ، ولی نمیتونم بش بگم، میگم میخای بری بگی باز بزنه بشکونتت؟ حواسم بهش هس مجبورم تظاهر کنم نیس، ولی خب...:)
منم یه دوست خیلی صمیمی داشتم اینقد. که همیشه میگفت من کنار تو که باشم هیچی دیگه نمیخوام ولی بعدا فهمیدم کلی کار و حرف. .... بوده منم کنار. گذاشتمش .
من دو سال پیش عین تاپیک تورو زدم گفتم دوستم کم کم داره ازم سرد میشه و من برای اینکه کوچیک نشم باهاش قطع رابطه کردم و حالم خیلی بده
یه خانمی اینجا اومد گفت من درکت میکنم چون این اتفاق برا منم افتاده
من اونروز تو دلم گفتم بروبابا عمرا اگه منو درک کنی اگه دوست واقعی بودی هیچوقت فراموشش نمیکردی
ولی الان که دارم اینارو برات مینویسم اسم اون دوستمو بزور یادمه تاریخ تولدش به کل از ذهنم رفته هر موقع میبینمش با بی تفاوتی زیادی از کنارش رد میشم نه متنفر شدم نه ذره ای هنوز دوسش دارم خییییلی برام بی اهمیت بی ارزش شده
دوست مثل عشق نیست حال بدیتم فوقش مال ۲ روزه جوری از ذهنت میره که باورت نمیشه
الان برو یه نوشیدنی که دوست داری(قهوه چایی... بخور یه فیلم قشنگ بزار ببین بعدشم بگیر بخواب
یادت باشه نباید به بودن کسی دل ببندی من همیشه از این دل بستنا ضربه خوردم همیشه تنها بودم و هستم و بهش عادت دارم دیگه مشکلی باهاش ندارم🙂
ببخشید خیلی حرف زدم🤭
ببین منم چند سال پیش مثل تو بودم من وقتی که بچه بودم مامانم با سه نفر از همسایه هامون خیلی صمیمی بود از قضا هر سه نفرشونم دختر هم سن من داشتند دیگه از همون بچگی ما چهارتا باهم بزرگ شدیم حتی مهد و پیش دبستانی و مدرسه هم باهم و تو یه کلاس بودیم یعنی هرکی مارو میدید یا میگفت دخترخاله اید یا خواهر . دیگه تا ترم اول کلاس پنجم ما خونمون رو کلا بردیم یه شهر خیلی دور اوایل من خیلی اذیت میشدم ولی مجازی باهاشون درارتباط بودم تا با یکیشون دعوام شد کلا همشونو مسدود کردم آخه طاقت نداشتم نبینمشون و همش باهاشون چت کنم دیگه بعد یه مدت بهشون زنگ زدم که اونام بم بد و بیراه گفتن. منم انقدر گیج شده بودم و نمیدونستم چرا یهو انقدر عوض شدن دیگ بعدش تا دوسال تو سن ۱۱ و ۱۲ سالگی افسردگی شدید گرفتم خیلی منزوی شده بودم دیگ ن میگفتم ن میخندیدم تو مدرسه جدیدمم تا کلاس هفتم هیچ دوستی نداشتم خیلی سخت بود نمیتونستم به ادمایی که بنظرم خوب و دوستداشتنی میومدن نزدیک شم بعدش سعیمو کردم و با یک نفر دوست صمیمی شدم ولی اونم بعدچند ماه گفت نمیخوام خیلی با کسی صمیمی شم دیگه بعد از اون منم رو خودم کار کردم و الان دیگه با کسی صمیمی نیستم اما دوستای زیادی دارم ارامش زیادی دارم همیشه خودم برای اشنا شدن داوطلب میشم همه روم حساب میکنن و الان دیگه اون دوستای قدیمیم برام مهم نیستن حتی ازشون متنفر نیستم با اینکه باعث اون همه مشکلاتم بودن الان دیگه فقط خودم برای خودم مهم و برای اینکه به کسی وابسته نشم نمیزارم کسی از دوستام از حدش فراتر بره خلاصه اینکه هیچ چیز حتی دوستای خیلی صمیمیم برای ادم موندگار نیستن دیگه اول و اخرش فقط خودت میمونی و خودت
