چیکار کنم کنار همسرم از زندگی سیر شدم😔

امیدوارم هیچکس مثل من نباشه.. مثل عقده ای ها وقتی رابطه بقیه رو میبینم فقط حسرت میخورم .. همش درحال مقایسه کردن بقیه با خودمونم عین عقده ایا!!!

بخدا هرروززززز میگم هرررروز میگه تو ناشکری ما ارامش داریم .. 

ولی خب ارامش نداریم درواقع توی خنثی ترین حالت و بی هیچ اتفاقی هستیم میخوای چطوری ارامشمون بیشتر یا کمتر بشه وقتی به معنای واقعی هییییییییچ کاری برای رابطمون انجام نمیدیم؟

من خستم کاش یکی باشه بیاد کنارم بشینه نشناسه منو ساعت ها کنارش گریه کنم..

عقب موندس این چیزا رو نمیفهمه .. بخدا انگار من با ی پیرمرد ۶۰ ساله ازدواج کردم .. یخدا من پدرم خیلی سنش زیاده ولی انقد باذوقه هیچ مناسبتی رو قراموش نمیکنه هیچوقت کم توجهی نمیکنه من اصلا مثل این ندیدم تازه ما سالای اول زندگیمون هستیم

احمقه توی ی خانواده سرد بی روح بزرگ شده اصلا انگار این چیزارو نمیفهمه .. خانوادش ن اینکه بد باشن ها! رسمی و خشکن ولی محترمن اما خودش انگار دیوااااره گاها حس میکنم شاید کس دیگه ای رو دوست داشته.. 

من بارها بهش گفتم ک‌اگ بخاد جدا بشیم ولی خودش مانع شده.. 

والا من همش دعا میکنم یا خدا منو جم کنه از روی زمین محو بشم یا یکاری کنه ک راهمون جدا بشه اگ واقعا درست بشو نیست..

من کم نیست شبایی ک با گریه خوابیدم و جفتش بودم و اون حتی نفهمیده یا بخدا حاضرم قسم بخورم خودشو میزنه به نفهمی چون حوصله هیچیو نداره حتی حرف زدن انگار اوتیسم داره 

دیگه من روم نمیشه هی همش بگم بهش مگه من باید همش مث گداها ازش بخوام محبت کنه یا کاری کنه واسع من؟ 

من حالم از خودمم بهم میخوره دیگه..

هربارهم گفتم نهایتا یک تا چن ساعت بعدش خوب بوده ..

مثلا به اصرار من میگم بریم بیرون ولی وقتی میریم انگار توی تاکسی نشستم هیییییچی نمیگه و فقط میریم تا ی فاصله خاصی از خونه و بعدش میگه خب چیکار کنیم؟ منم با ی ذوق ترکیده و حال بد میگم برگردیم ولی الکی خودمو خوشحال نشون میدم ک‌ مثلا شاید بفهمه با چه کارایی خوشحال میشم دفعه های بعد خودش تکرارش کنه ولی هیچوقت تا گفتن دوباره خودم هیچکاری نمیکنه