من فکر میکنم عشق باید اینجوری باشع که وقتی میبینیش ضربان قلبت بره بالا
بهت توجه معنادار بکنه.اولیتت باشه اولویتش باشی
روزانه یه خبری بگیره ازت از سرکار
گه گاه سوپرایزت کنه
کارایی که انجام میدی هرچند کوچیک به چشمش بیاد و ازت پیش خانوادش تعریف کنه
بودن تورو تو زندگیش یه برد به حساب بیاره نه یه حالت عادی و معمولی از زندگی
اصلا وقتی حرف تو،یاد تو،کار تو و هر چیزی از تو حرفش به وسط میاد فکرش به خوبیات بره و اینو نه تنها تو دلش بلکه با رفتار و کلماتش به دوراطرافیان هم القا کنه
اگر بخوام تو یک جمله بگم اینه که بعد از سالها هنوزم مثل روزهای اول از کنارش بودن ذوق دارم
من که حالم ازش بهم میخوره نمیدونم نظر اون در موردم چیه
هرچی هم باشه برام مهم نیست
اما سوالم اینه چند نفرتون بعد از چندین سال از زندگی مشترک باز هم مثل اوایلید؟
تو تب و تاب زندگی این چیزا گم شدن یا نه؟
ما بعد از ده سال همینطوریم،فقط ضربان قلبمون بالا نمیره ،همو میبینیم ،وقتی میری تو زندگی و میگذره دیگه ضربانت بالا نمیره با دیدنش فقط آرامش میگیری
مثل یه فرشته حاضرم بمیرم براش
هفت ساله با همیم
هنوزم قلبم با دیدنشون گوم گوم میکنه
ما یک ساله ازدواج کردیم و مدت ها قبل هم دوست بودیم که سر جمع میشه ۵ الی ۶ سال
همچنان عاشق مثل قبل
ولی من همیشه از خدا ممنونم که بهم لذت چشیدن یک عشق واقعی رو داد♥
دقیقا هروقت میبینمش یا بهش فکر میکنم ضربان قلبم رو هزار میره 🥺 بعد از ده سااااال
