من کاری ندارم به اونی که پسر بخواد (در حد یک ترجیح ساده)
اما وای به حال اونی که فهمیده بچه اش دختر شده و حالا بساط ناله و زاری و ناشکری راه انداخته
اینجور مادرا رو باید دو تا پس گردنی بهشون زد تا بفهمن چه طرز فکر سمی ای دارن. چون بحث یک عمر زندگی اون بچه بیچاره اس که زیر دست همچین مادری قراره بزرگ بشه. بچه ای که از همون آغاز زندگیش حس حقارت، خود کم بینی و عزت نفس پایین با هزار و یک عقده عاطفی تو وجودش شکل می گیره و خدا نکنه اگه روزی صاحب برادر بشه. کلا دیگه از شدت تبعیض زندگیش به فناس
بحث فقط درد و دل ساده یک مادر ناآگاه نیست. موضوع خیلی فراتر از این حرفاس
ترجیح برای داشتن دختر یا پسر باید در حد ترجیح برای داشتن لباس رنگ آبی یا صورتی باشه. اگر اون یکی جنسیت نصیبت شد و دنیا تو چشمت خراب شد، باید بقیه از خجالتت دربیان، به خاطر خود اون بچه