سی دوسال از خدا عمر گرفتم توخونواده ای بزرگ شدم پرجمعیت که حسرت کوچکترین چیزی به دلم بود کمترین محبت از مادر خواهر هرروز توخونه فقط شاهد دعوا واسترس جوری که حتی الان یادم نمیاد خاطره خوبی ازشون داشته باشم کارشون فقط تحقیر وفحش دعوا بود پدرم هم جرات نداشت چیزی بگه یعنی همرو به حال خودشون رها کرده بودده ساله ازدواج کردم به امید اینکه دیگه راحت شم ولی شوهرم متاسفانه بی مسولیت فقط بلده تحقیرم کنه ازناچاری وبی پولی سرکار میرم ده ساعت سرکارم میام استراحت کنم بازم تحقیراش شروع میشه دیگه خسته شدم از دنیا بعضی وقتا میگم کاش دیگه زنده نباشم به چی این دنیا دل خوش کنم چیزی که درست نمیشهه واسم دعا کنید دیگه بریدم
وقتی خودم بریدم و ارزوی مرگ خودمو دارم
پس نمیتونم ب دیگران حال خوب هدیه بدم
گاهی نمیشود که نمیشود که نمیشود
معلومم نیست چراااااااا؟؟؟
خدا باید خودش بیاد درست حسابی جواب بده
فقط میتونم از خودت نابود ترم روز خوش ندیدم
خدا بین بنده هاشو فرق میذاره،،این انصاف نیست
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
30 ثانیه پیش
30 ثانیه پیش
31 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
