من ۳۲ سالمه و مجردم بله منم از خودم گدشتم به همه فکر کردم الا خودم جوری شد نزدیکانم بهم گفتن دختر ترشیده کلفت و.... دور و اطرافیان قسم میخورن روم جوری رفتم و اومدم هیشکی ازم نه جیزی دیده نه شنیده نمیدونم چرا عاقبتم اینجوری شد آخه خواسته زیادیه مگه؟؟؟ چقدر به خدا بگم چقدر بخوام کاش بمیرم راحت شم از این حرفا توهینا تو این سن بمونی خونه پدر این همه زحمت بکشی با این و اون بحث کنی آخرش بهت هرچی خواستن بگن اخ نمیدونی چه دردیه خدا سر هیشکی نیاره ....برام دعا کن خواهش میکنم
بله تسلیم خدا بشیم نه اینکه از خواستمون بگذریم نه باز اونو از خدا بخواییم
اینو متوجه شدی از خدا بخوایم!
نه اینکه به زبان بگیم خدایا حاجتمو بده ولی از درون حس نفرت داریم به اطرافیان
خشم داریم
ناراحتیم
نا امیدیم
خواستمونرو محال میدونیم
و به چطور وچگونه و از کجا برآورده شدن فکر میکنیم
و در اخر خدارو باور نداریم عوامل دیگرو بزرگتر از خدا میدونیم ....
به خدا هیچ حس خشم و نفرتی به کسی ندارم همش تقصیر خودمه همش از خود گذشتگی کردم همه بهم میگفتن نکن من گوش نکردم به خدا کلی خواستگار ندیده نشناخته رد کردم چون میگفتم پدرم وضعش مناسب نیست خواهر بزرگتر دارم برادر بزرگتر دارم آخرش همونا بهم گفتن دختر ترشیده باور میکنی؟؟؟؟ یه مدت بی خیال شده بودم میگفتم نمیخوام ازدواج کنم ولی دوباره سنم رفت بالا دیدم تنهایی داره دیوونه ام میکنه از طرفی دیگه تحمل جو خونه پدری رو ندارم تنهایی رو یه حوری میتونم کنترل و تحمل کنم
خدا برای چی به ما عقل داده و مارو اشرف مخلوقات قرار داده؟
تا با اراده خودمان و کمم خواستن از خدا زندگیمون رو بسازیم
خشم و نفرت و این صفات اینقدر از درون پنهان هستن که فقط خودت میتونی بشینی و از درونت آنهارو شناساییی کنی
منم به ظاهر دختری موفق و عالی هستم و اخلاق بیستی دارم
ولی کم کم نشستم و ضعف های شخصیتی خودم رو پیدا کردم در حال اصلاحشون هستم
