من تو بیست سالگی مادرم رو از دست دادم. دوازده ساله که مادر ندارم. زنی هم کنارم نیست. خیلی قوی شدم خیلی
بزرگی روحم مثل مادربزرگی شده که بزرگ همست و همه رو از لحاظ روحی ساپورت می کنه. چشم شوهرم و پسرم و برادرم و پدرم به منه.
اینقدر به تنها بودن، تنها فکر کردن، تنها خرید کردن، تنها درد کشیدن، تنها بیمارستان رفتن و ... عادت کردم که اصلا یادم رفته مادر داشتن چه شکلیه فقط بعضی وقتا عجیب دلم می خواد صدا بزنم مامان و جوابی بشنوم
نمیتونم غمی که دارین رو درک کنم ولی واقعا زندگی بدون مادر خیلی سخته، آدم احساس میکنه یه چیز با ارزش رو گم کرده .. خدا بهتون صبر بده! فاتحه خوندم
مادرخوبم مهربانم دلم برات تنگ شده منم هیچ جاروندارم برم بچه هاتوروخداقدرمادراتونوبدونین😔😔😔😔😔😔
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیستجدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
9 ثانیه پیش
9 ثانیه پیش
10 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
