اکثر اطرافیانم در حال اقدامن و تصمیم به مهاجرت دارن
ولی ما امکانشو نداریم از الان احساس غریبی دارم و دلم تنگه
دوستم رفت ایتالیا پزشکی بخونه😔
خیلی پول خرج کرده بنظرتون؟ روم نشد از خودش بپرسم چقدر دادن
دلیلی واسه رفتن دارید؟مشکل ما اینه همیشه به صورت گله وار تصمیم میگیریم، چون اطرافیان شما همه دارن میرن شما هم باید برید؟
خوبه که من قصد رفتن ندارم
وگرنه منم افسردگی میگرفتم
ماهم داریم میریم کلی حرف واسه گفتن هست که اینجا جاش نیست🥲فقط ای کاش میشد موند...
ولی من بیشتر مصمم شدم که بمونم و شرایط رو حداقل تو شهر خودم بهتر کنم
من برادرشوهرم رفته بعد بریدن و‌دوختن که اره درست کنن مام بریم منم به شوهرم گفتم من خانوادم اینجان چرا خانوادت توقع دارن من بخاطر اینکه اوما دارن میرن خانوادم ول کنم باهاشون برم
سلام
اتفاقا اطرافیان ما رفتند و سالها پیش برگشتند
چندتایی هم که موندند دلتنگ ایرانند
هیچ جا ابران نمیشه حتی باتمام مشکلاتش
اون خارجی هم عاشق کشورشه
یه مهاجر هیچوقت ساکن اصلی اون کشورنمیشه و همیشه حس غریت داره مگر طرف بده ادامه تحصیل بده وبرگرده
پی نوشت:
کسی باهام جدل نکنه نظر شخصیم بود
واقعا دیگه هیچ امیدی به آینده اینجا نیست روز به روزم بدتر میشن
من خودم اهل مهاجرت نیستم و نمیخوام برم. اما برای دانشگاه دخترهام شاید بفرستمشون برن توی رشته ای که میخوان درس بخونن
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
