عزیزم.....بر خلاف همه ی کسایی که فقط تو رو متهم میکردن من بهت تا حدودی حق میدم،
چون بچه دار شدی دلیل نمیشه که تمام عمرتو صرف زندگی کنی که نتیجه ای نداره
ولی عزیزم به یه نکته توجه نکردی اون بچه فقط برا همسرت نیست و بچه تو هم هست و بهت نیاز داره و تو دربرابرش مسئولی ،شاید نخوای بخاطرش یک عمر تو یه زندگی نامعلوم بمونی و بسازی ولی حداقل میتونی به حال خودش رهاش نکنی و از نعمت مادر محرومش نکنی..
به نظرم توکه چهارسال تحمل کردی دوسال دیگه هم تحمل کن تا از اب و گل دربیاد بعد طلاقتو بگیر
بعد هم اینکه حداقل باید از طریق دادگاه پیگیر باشی و هر هفته به بچت سر بزنی و کاملا رهاش نکنی اینجوری وقتی بزرگ شد میتونه درکت کنه که اونو رها نکردی و فقط از یه زندگی نامشخص بیرون اومدی
کار دیگه ای هم که بخاطر بچت و اثبات حسن نیتت میتونی بکنی اینه که حداقل بخاطر بچت به مدت مشاوره بری و هم راجب زندگیت و مشکلاتت با همسرت و هم راجب حاملگی و شرایط حال حاضرت و هم راجب تصمیماتی که برا اینده گرفتی مشاوره بگیری و بتونی بهترین راهی را انتخاب کنی که هم خودت هم بچه کمترین صدمه را ببینه...
عزیز دلم میتونم الان احتمالا تو زندگی و شرایط سختی هستی و همه چی بهم پیچیده و افکار نامعلوم و افسوس و....داره اذیتت میکنه ،ولی من مطمین هستم تو مادر قوی هستی و با توکل به خدا و کمک مشاور میتونی بهترین تصمیمو بگیری که هم جگر گوشت اذیت نشه هم خودت به اهداف و ارزوهات برسی...