سعی کردم تا جایی ک تونستم نظر اکثریت رو بخونم
اما ی سوالی برام پیش اومد متاسفانه تاپیک هم قفل بود نشد بپرسم
اینکه اکثرا گفتن با مردا همدردی نکنین. پیششون گریه نکنین
پس شریک زندگی کجا ب درد ادم میخوره وقتی ک ادم نتونه دردش رو با شریک زندگیش ب اشتراک بزاره و ازش کمک یا همدردی بخواد پس چیکار باید بکنه واقعا...
یا اینکه به هم محبت زیادی نکنین و تبدیل ب وظیفه میشه
یعنی انقدر باید باهم سرد و بی‌روح باشیم؟؟؟
با اجازه از استارتر به تاپیک اولم برید و نظرتونو بگید برام با ارزشه
عزیزم چرت و پرتای اینجا رو ملاک زندگیت قرار نده من نخوندم اون تاپیکو ولی اکثرا نظر شخصیشونو میگن بر اساس شرایط فرهنگی و زندگی خودشون اصلا جدیشون نگیر
شاید دلیلش معنی نکاح باشه
این که شوهرم با رفتاراش منو به خدا نزدیک کرد و هر روزم باعث میشه خودسازی کنم و روز به روز صبور تر و بهتر
من اون تاپیک رو نخوندم اما با تمام چیزهایی که گفتی مخالفم. من هم درد و دل میکنم هم به اندازه محبت میکنم هم غصه دار باشم پیشش گریه میکنم. همه وقت شوهرم حامی و حضورش دلگرم کننده بوده برام.
من بهم ثابت شده که نمیشه بهش اعتماد کرد و دردودل کرد شاید همون موقع آرومت کنه ولی وقتی ازت عصبانی یا دلگیره همون دردودل رو میکوبه تو سرت یا به خانوادش میگه
خودم مجردم ولی فک میکنم اشکالی نداشته باشه همدلی یا درد دل کنی فقط باید مواظب باشی از خانواده خودت ب همسرت بد نگی چون ممکنه اون اختلاف با خانوادت از بین بره ولی وجه بدی ک پیش همسرت از اونا گذاشتی از بین نمیره
مردا در عین سادگی خنگ بودن وقتی باهاشون دردل میکنی بر علیه خودت استفاده میکنن همشون از دم خانوادشون دوس دارن بدشون نباید بگی گریه هم که گفتن نگفتن اصلا نکن برای مواقعی خیلی مشکل جدیه ولی همیشه سعی کن با سیاست رفتار کنی یعنی سکوت کنی تو دعوا بحث بعد که ی مدت خودش تنهایی کشیدن خواستن پیش قدم شم اونجا خواستم دلخوری با زبون خوش منطقی بگی بیشتر جواب میده و اینکه اگر حسم میگه خودت دوس داشته باشی الویت بذاری هیچ مردی نمیتونه روحت آزار بده اینا تجربیات من بود نمیدونم جواب سوالت گرفتی یا نه هر چی بصورت کلی نمیشه گفت اما اکثرا لین مدلی هستن
