سلام .من ۳۱ سالمه.لیسانس مهندسی نرم افزار دارم با وجودیکه بهترین دانشکده کشور درس خوندم هیچ وقت به رشته ام علاقه پیدا نکردم.عشق من علوم انسانی هست مخصوصا روانشناسی و بالینگری وشاخه ی بالینی و درمانگریش. متاهلم و یه بچه ۲ سال و نیمه دارم.میخوام برم کارشناسیمو پیام نور شهرمون بخونم و بعد برا ارشد روانشناسی اقدام کنم.آرزوم شده اینکه روانشناسی بالینی وزارت بهداشت رو بخونم.نزدیکترین شهر بهمون که این رشته رو داره تهرانه که اونم ۹ ساعت تا شهرمون فاصله داره.حالا سوال اصلیم اینه به نظرتون ۴ سال دیگه که ان شاءالله اکر کنکور ارشد بالینی وزارت بهداشت روقبول شدم این خودخواهی هست که نزدیک ۲ الی ۳ سال پسرمو بسپارم به مادرشوهرم و برم تهران ادامه تحصیل بدم؟ شوهرم جی؟ اون گناه نداره؟
یا اینکه کلا قید این آرزوم رو بزنم؟
