خیلی ناراحتم و عذاب وجدان دارم بابت این حس. انشالله هم صد بیست سال سلامت باشن ولی حوصلشونو ندارم دلم نمیخواد ببینمشون همش تو اتاق در بسته ام. یه موقعیت سختی داشتم چند ماه پیش هیچکدومشون حمایتم نکردن ولی سرکوفت شنیدم کلی بابت چیزایی که دست خودم نبود . فقط مامانم یکم برام دلسوزی کرد. بعد اون احساس میکنم الکی میگفتن دوست داریم. همین الانشم بابام داره اجبارم می‌کنه مدرسه ای که دوست ندارم و توش اذیت میشم درس بخونم. سر همین عصابم خیلی خورده از همشون دوری میکنم😢😢😢بی احترامی نکردم به خدا ولی نمیدونم چه مرگمه خیلی خشم دارم به همه چیز
منم همینطور بودم تا اینکه طغیان کردم ،چون حال خودم مهم تر از اونا بود
تو خونه موندن همینه
عزیزم کلاس چندی ؟ درونگرایی تو؟
عزیزم توی سن شما این احساسات طبیعیه
هرچقدر که بزرگ تر و بالغ تر بشی دیدت نسبت به زندگی و اطرافیان پخته تر میشه
منم وقتی اذیتم کنن دلم میخواد دوری کنم ازشون
خودتو بخاطر این حس اذیت نکن
به نظرموقتی بهت بدی کنن و بازم مث قبل دوسشون داشته باشی عجیبه
من ازدواج کردم و همین احساس رو دادم اگر ب خاطر بچم نبود ک اونا دلشون براش تنگ میشد و اینم بچس دوس داره بره پیششون باهاشون قطع ارتباط میکردم حس خوبی ندارم اصلا
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
