سلام . من چهار تا دوست دارم که از دوران راهنمایی با هم هستیم ، هر وقت دلمون از دست نامهربانیهای ادما و روزگار میگیره . دور هم جمع میشیم و میگیم و میخندیم تا مرهمی باشیم بر زخمهامون . خوشبختانه همسران و بچه هامون با غیبت . گاه و بیگاه ما کنار اومدن و ما رو بحال خودمون میزارن تا با انرژی برگردیم و بریم تو نقش مادر و همسر . امروز خونه ی یکی از دوستانم جمع شدیم و با کلی انرژی برگشتم .
ادما نیاز دارن گاهی وقتا فقط برای خودشون باشند .
رفتیم خاکسپاری ازصبح ختم بودیم و مسجد بعد عصراومدیم بچم گرمازده شد تاالان بیمارستان بودم خیلی روزبدی بود خودمم سردرددارم فک کنم گزمازده شدم منم
کلاس رانندگی رفتم
نزدیکمون نذری سمنو می دادن که رفتیم گرفتیم
کلی کال او دیوتی بازی کردم
یه قسمت از برکینگ بد رو دیدم
هیچی کنج خونه بودم همه میرن بیرون اونوقت ما چی با شوهرمم دعوامون شده اعصاب ندارم دوروزه قهریم یه کلمه هم حرف نزدیم
خواب ،ناهار ،خواب،بیرون،شام،فیلم ،الانم کم کم خواب
از بس جنوب گرمه و شرجی
صبح زود بیدار شدیم چون عادت داریم هر روز میریم سرکار
صبحونه خوردیم
شب قبل ناهار و وسایل آماده کردیم و رفتیم پیک نیک
ساعت ۴برگشتیم همسرجان ماشین شست
منم خونه جارو و گردگیری کردم
بعدشم ایشون طی کشیدن
الآنم شام گزاشتم تا کارهمسرم تموم شده فیلم آکتور ببینیم و شام بخوریم
فکر میکنی انجام ندادم 🙃 سالی دوبار شاید بریم بیرون اونم یا صد نفر دنبالمون راه میافتن ..یا کلی التماس که بریم بیرون در اخرم جاری و مادر شوهرم کوفت میکنن که چرا بما نگفتین تنهایی رفتین .....اوایل خیلی اصرار میکردم بریم بیرون یا حداقل که کلاس برم تنهایی حوصلم سر میره از ساعت 7 صبح تا 8 شب تنهام ...دیگه دیدم اصرارم بی فایدس بیخیال شدم
