سلام خانما ازتون میخوام ساده از تاپیکم رد نشین و نظر بدید که واقعااا احتیاج دارم . من ۱۷ سالمه و قبل از هرچیز ازتون میخوام سرزنش نکنید که سنم کمه و از این حرفا . کلا اهل ارتباط با هیچ پسری نبودم و اعتقاداتم واقعا نسبت به همسن و سالام زیادو به جا بود تا اینکه طی یه راه اشتباه باپسری اشنا شدم که اونم همه جوره بهم مشخص کرد دوستم داره و حتی یک بار با بابام در مورد خواستگاری هم صحبت کرد و خلاصه که همه جوره بهم نشون داد که قصدش جدیه . اما تو همه ی این مدت بخاطرشخیلی اذیت شدم چون اینجور ارتباطی از نظر من نه تنها خطای عرفی هم بود بلکه ازنظر دین و اعتقادات منم درست نبود و واسه همین بود که خواسته ی تموم کردن رابطه رو داشتم و یا خیلی باهاش راه نمیومدم که مث خیلی ازدخترا بتونم باهاش برم بیرون یا عکسای بدون حجابمو ببینه و همین دلایل شد که حس میکنم اونم از این همه بدقلقی من خسته شد و بحثمون شد و الان یه ماهه که خبری ازش ندارم . ولی فقط میخوام برا یبارم شده باهاش صحبت کنم و ببینم واقعا تو این همه مدت گول خوردم؟یا حداقل بهم بگه کع تکلیف دل من چیه و باید چیکار کنم؟ اخه خیلی برا خودم بیشتر از هرچیز ناراحتم که احساسات دست نخوردمو براش خرج کردم و اون الان رفته . خب اگه دوستم داشت که نمیرفت میرفت؟به نظرتون بده که بهش پیام بدم اخه فقط میخوام دیگه بازیچه نباشم و اگه همه چی الکی بود منم بپذیرم و برا خودم همه‌چیو تموم کنم ...
فقط حیف که دلم همیشه میگه چون اون این همه تلاش کرد برا من پس دوستم داره و منم دوست داشتنشو ته دلم نگه دارم تا یه روزی برگرده اما ترسم از اینه که دوست داشتنه بمونه و خودش هیچ وقت نیاد ...لطفا راهنماییم کنین چون با این احساساتم و نبود منطق تو کارام اصلااا نمیدونم برا این مورد باید چیکار کنم
