🔴برای این دختر جوون خون گریه میکنید.😭😭

واقعا من در برابر آیدا هیچم. آیدا هنوز خدا رو دوست داره. هنوز امیدواره. هنوز انگیزه داره. هنوز به فکر دیگرانه. هنوز...💐

چه قدر بده این وضعیت. 

حق دارید ناراحت باشید. 

این وضعیت خیلی بده.

خدا از مسببان این وضع بدی که تو کشور ما به وجود اومده نگذره. 

شما حق دارید ناراحت باشید. مادر خودم پرستار بود و میگفت چنین شرایط بدی هست و پرستارها میرن خارج. 

لینک وبلاگ آیدا الهی:👇

https://aida.special.ir/

لینک آپارات آیدا الهی:👇

https://www.aparat.com/aidaelahi

لینک تلگرام آیدا الهی:👇

https://t.me/aidaweblogspecial

لینک اینستاگرام آیدا الهی:👇

https://www.instagram.com/ida.elahi/

لینک های وبلاگ و شبکه های اجتماعی آیدا الهی رو گذاشتم، تا اگه کسی بیمار ضایعه نخاعی در خانواده یا فامیل یا اشنایان داشت، استفاده کنه.💐💐

کپی مطلب وبلاگ آیدا الهی که از روی این مطب، این پست رو نوشتم:👇

حدود ۲۴ ساعت بعد از نصب تراکشن ، به ناگاه سردردی بر من عارض شد.نمی دانم ایا باید ان را سر درد بنامم؟!…بی وقفه فریاد می زدم.سر دردی قطع ناشدنی.فریادی قطع ناشدنی.فریاد می زدم و فریاد می زدم ولی هیچ کس برایم کاری نمی کرد.انگ تمارضی که بر من زده بودند هنوز هم پابرجا بود.پرستاران به تصور انکه دارم خودم را لوس می کنم و البته به دستور پزشکم به جای مسکن اب مقطر به من تزریق می کردند…فکر کنم نیازی به وصف حال و روز مادرم نباشد…درد بیشتر و بیشتر می شد و فریاد تبدیل به عربده.تا اینکه بعد از ۴ ساعت از شدت فشار درد چشم راستم از حدقه بیرون می زد.بارها و بارها.جهش کره ی چشمم را از درون حدقه حس می کردم…این دیگر نمی توانست تمارض باشد…همه ی پرسنل بخش به شدت دستپاچه شده بودند و این بار یک مسکن واقعی به من تزریق کردند.بزودی درد کاهش یافت و سایر بیماران بخش پس از ۴ ساعت از سکوت برخوردار شدند.درد قطع شد ولی…

ولی به یکباره کل حس و حرکت بدنم را از زبان به پایین از دست دادم.مثل سکته ای ها بریده بریده و نامفهوم حرف می زدم.ساعتی بعد قدرت بلعم را هم از دست دادم.

در همین گیر و دارها بود که بخیه ی صورتم از هم شکافت.

نخاعم به شدت خونریزی کرده بود و در محل خونریزی نخاعم له شده بود.

بسیاری از متخصصان که بعدها ، در اینده ، ویزیتم کردند دلیل اسیب نخاعم را سنگینی بیش از حدِ استاندارد تراکشن می دانند.

Over traction

این اصطلاحی است که خود پزشکان بیان می کنند.

فردای ان شب دوباره همان سردرد به سراغم امد.این بار بلافاصله مسکن زدند .

.

.

.

مرا به جایی می بردند.گیج بودم.مادرم از پی ام می دوید و می گفت :

– ایدا جان نترس ، دارند به جایی می برندت که ان جا هر بیمار یک پرستار دارد…نترس مواظبت هستند…نترس.

هر بیمار یک پرستار!…ان جا آی سی یو بود.

برای مرگم ساعت می زدند.امیدی به زنده ماندنم نبود.هیچ سعیی برای بهتر شدنم و تخلیه ی خونریزی نکردند.« به گفته ی همان متخصصان اگر همان اول ، خونریزی تخلیه می شد و طی یک جراحی با فیکس کردن مهره های جابه جا شده ، فشار از روی نخاع بر داشته می شد اکنون اوضاع بهتری می داشتم »

چون به گمانشان در هر صورت مردنی بودم پس بهتر بود که خود را به زحمت نیاندازند و بگذارند تا بمیرم.دو روز بعد تنفسم هم از کار افتاد و به دستگاه تنفسی وصلم کردند.بعد از از کار افتادن ریه هایم و از دست دادن تنفسم دیگر باید می مردم.باید می مردم.باید…

پزشکان حکم مرگم را صادر کرده بودند و به گمانم کفرشان در امده بود از اینکه من بی توجه به نظر ان ها برای زنده ماندن می جنگیدم و تختی را که برای خالی شدنش لحظه شماری می کردند لجوجانه اشغال کرده بودم…

پارازیت – برای ادامه ابتدا ناچارم به توصیف ونتیلیتور یا همان دستگاه تنفس مصنوعی بپردازم.از اول هفته با خود کلنجار می رفتم که برای توصیف ونتیلیتور پستی جداگانه اختصاص دهم یا در پی همین پست بیاورم.زیرا ممکن است به عنوان پستی جداگانه کمی خسته کننده باشد ولی از طرفی اگر در ادامه ی این پست بیاورم ارسال این هفته ام بیش از حد طولانی می شود.سرانجام بدین نتیجه رسیدم که ارسالی طولانی بهتر از یک ارسال خسته کننده است…پس این شما و این هم ونتیلیتور…

ونتیلیتور دستگاه غول پیکری است که در کنار تخت بیماری که تنفسش را از دست داده است قرار می دهند و دستگاه با هیبتی خوفناک بر روی بیمار سایه ای شوم می افکند و بمانند خون اشامی ، چنگال های دستِ دراز و پیچ پیچش را در گردن بیمار فرو می کند.

ولی نه…

:laughing

این تصوری است که در ان زمان از ونتیلیتور داشتم در حالیکه نه غول پیکر است ، نه خوفناک و نه خون اشام.

ونتیلاتور دستگاهی است به اندازه ی … به اندازه ی:thinking … بطور تقریبی طول ۸۰ و عرض ۵۰ سانتی متر و بر روی پایه ای به ارتفاع یک متر از سطح زمین…امیدوارم اشتباه نکرده باشم.از دستگاه یک شلنگ دو شاخه که در انتها در هم ادغام می شود و به لوله ای که یا از طریق دهان وارد نای بیمار شده است و یا مستقیما از طریقی برشی بر روی گردن در گودی بین دو ترقوه در نای بیمار قرار دارد وصل می شود.این دستگاه عمل دم و بازدم را برای بیمار انجام می دهد.نکته ی مورد نظر من این است که …

در ابتدا برای بیماری که تنفس طبیعیش را از دست می دهد و نیازمند اتصال به دستگاه تنفسی می شود لوله ای از طریق دهان وارد نای بیمار می کنند و به اصطلاح بیمار را اینتوبه می کنند. این لوله حداکثر ۷ تا ۱۰ روز می تواند در نای بیمار بماند.اگر بعد از این مدت بیمار هنوز نیازمند تنفس با دستگاه بود باید همانطور که در بالا گفتم از طریق برش کوچکی بر روی گردن لوله ای را مستقیما وارد نای بیمار کرده و به اصطلاح تراکستومی اش کنند.لوله ی اینتوبه – دهان – اگر بمدت طولانی در نای بماند عارضه ای ایجاد می کند به نام تنگی تراشه.در این عارضه جدار نای به دلایلی که اینجا جای توضیحش نیست تخریب شده و سلول ها در ان محل می میرند و نای دچار تنگی می شود و گاه مسیر عبور هوای بیمار به چند میلیمتر تقلیل می یابد.در واقع نای بسته می شود.این عارضه را تراکستومی هم در اثر عدم مراقبت صحیح بوجود می اورد ولی احتمال ایجاد این عارضه در اینتوباسیون بیشتر است.

خلاصه ی مطلب انکه لوله ی اینتوبه – دهان – به جای ۷ تا ۱۰ روز ۴۵ روز در نای من ماند و به متعاقب ان نایم بشدت اسیب دید.اسیبی جبران ناپذیر و غیرقابل جراحی.با این قصور ، اخرین شانس یک بیمار ضایعه ی نخاع گردنی یعنی قدرت تکلم و صحبت کردن را هم از من گرفتند…