کاش کسی بود

نمیدونم تشخصیش سخته.منم زیاد دوروبرم کسای خاصی نیستن.مادرم ازم دوره ولی خیلی باهم رفیقیم ولی نمیخوام ناراحت بشه.خیلی چیزارو تحمل کردم که اونا ناراحت نشن یا حتی کسای دیگه غصه نخورن.ولی دیگه قلبم تحمل این حجم رو نداره.مغزم حجم این حد فکرو خیال نداره.دلم میخواد حرف بزنم بگم راحت شم.شاید کسی برام راه حلی پیدا کرد ولی باز با خودم میگم صبور باش میگذره تموم میشه.ولی کی؟میگم تو تا حالا نه با حرفات کسی رو رنجوندی نه با کارات پس تو دلت نگهشون دار شاید درست شد خوب شد.بعد پشیمون میشی از گفتن.چرا امید تو دلم نمیمیره

میزنم خیلی حرف میزنم سر نمازام ازش میخوام نمیدونم شاید خیلی گناه کارم که نمیخواد بشنوه همیشه میگم امیدم خودتی باز ما ادما اخر اخرش تنهاییم تو همه کسه مایی.من چیز زیادی نمیخوام ازش برای خودمم نمیخوام ولی نمیدونم چرا زندگیم اینقدر پرتلاطم گذشت و میگذره چرا تمومی نداره.من خیلی صبوری کردم خیلی دیگه نمیشه دیگه دارم خفه میشه همه چی ام دست خودشه میدونم بخواد میشه