چرا هیچی پیدا نمیکنم واسه ادامه زندگیم

میدونی خودمو فراموش کردم همش بخودم میگم من باید حالم خوب باشه بهترین روزای زندگیمو داره میگذره ب بدی 

خودمم نمیبینم فکر همه هستم ولی یادم نیست ما خودم چیزی بخرم مگه ک دیگه خیییلی ضروری باشه یا ارایشگاه رفتن باز یکم بهترم بسر وضعم کمی میرسم بخاطر بچم میگم باید روحیمو حفظ کنم ولی حسام درونیه

الان ک تو اینارو گفتی من بغض کردم ادم بی ایمانی نیستم ولی من شاید 15ساله از خدا فاصله گرفتم اصلا یادم نیست اهرین بار کی نماز صبح خونذم وقتی باردار بودم بیشتر تلاش میکردم حالمو تغییر بدم چون نمیتونستم داروم بخورم باز کتاب میخوندم یاهمش راه میرفتم تو خونه یا نماز میخوندم کسی ک مث من نباشه نمیفهمه خدا ارامشو از روح جسمم بگیره یعنی چی

من مجردیم روزای بدی گذروندم خیلی بد ی جور وقتی ی چیزی داشتم همش منتظز بودم از دستش بدم وقتی رفتم ام ار ای گفتم تمومه خوشحالی منم تموم شد حس میکنم همه زندگی حال ادم ریشه ب ی گذشته داره 

اره منم دقیقا همینجوریم الان میترسم وسواس تمیزیم گرفته باشه چون شبا پا میشم کل خونه رو تمیز میکنم دیگه نمیگم بابا بیخیال الان برو سعی کن بخابی صبح کارتو انجام بدی

ولی من باز معتقدم انرژی خوب جایگزین میشه ی جور مث فنشویی قضیه اونه

عزیزم مگه چندسالته چه سخت ولی تو مشخصه ادم قوی هستی واین حس حال فقط میتونه کار خدا باشه حسی ک میدی حسی ک میگیری بخدا میفهمهه چی میگی من ادمی بود نماز صبحم غذا نمیشد یا اگه بیدار نمیشدم حسرت میخوردم وقتایی ک ادم نماز میخونه انقد ارومه انقد ارومه بقول خودت انگار بال دراوردی نه فمر نه دقدقه ای نه غمی واقعا چی میشه

شایدم کم خون باشم اختمالش خیییلی زیاده ولی بیشتر روحا داغونم من یادم نیست واسه خودم کارای کرده باشه یا مثلا بیامو واسه خودم تدارک  ببینم از خودم پذیرایی کنم اگه بخودم اهمیت میدادم این خالم نبود ک هر کسی هر کاری بتونه رو روح روانم اثر بزاره 

منو شوهرم چهارسالع خودمون فراموش کردیم تمام دغدغمون رسیدن ب خاستههامون نه تفریحی نه تولدی نه سالگردی هیچ هیچ....بعضی وقتا حتی بچمو دوس ندارم خس میکنم اونم با اومدنش نزاشت حداقل از روزای دونفرمون لذت ببریم ‌بعضیارگو میبینم حسزت میخورم دونفری اینو رفتن کلی خاطره خوب دارن ولی ما چی یکسال بعد عروسی بچه