با خودزنی های همسرم چی کار کنم خسته شدم💔

فقط تو رو خدا بچه دار نشو فعلا باید ببریش دکتر نیاز به دارو داره 

البته این عصبانیت از افسردگیه قدیمی و ناخوش بودن روحیه قبلیم برام یادگاری مونده

کاملا موافقم مخصوصا دیکتاتوری یکی از اعضای خانوادش خودم تجربه کردم تو شوهرم

خوبین شما ؟

واقعا این رفتارا از دیکتاتوری والدین میاد؟؟

همه اینا گفتی میفهمم کاملا .روش گلایتو عوض کن زیاد ماجرا وحرفی رو کش نده. یا فاصله باس بدی از مادرش.روح وروانشو داغون کردن 

واقعا من وقتی پرونده های این چنینی را بررسی میکنم و عموما شوهر میفرستیم مشاوره میبینم یه چیزهایی ازش درمیاد که نگو.

مثلا یکی حاضر بود بمیره ولی اسم خاصی پیشش آورده نشه عموی دختر خانم به همون اسمی بود که آقا تنفر داشت، وقتی برای مشاوره و جلسه رفت دیدم گفت سالهایی که ایشون مدرسه نمی رفته متوجه ارتباط مادرش با اقایی همنام عموی زنش شده و مثلا به اسم پیتر کلا واکنش عصبی وحشتناکی نشان میداد.

خدا کنه جوری زندگی نکنیم که باعث بدترین ضربه ها به بچه هامون باشیم.

متاسفانه کنترل احساساتش رو بلد نیست

باید دارو بگیره

خدا کمکت کنه.من هر راه رفتم دکتر اعصاب هم بردیم شوهرمو قرص داد اما افاقه نکرد.وقتی مادرش مرد درس شد .چون می‌گفت همه افراد خانواده حتی عروس طبق میل من باس بخوره بخوابه حتی دستشویی بره.اینطور نبود جنگ بپا میکرد همه رو با طرف بد میکرد و...خدا ازش نگذره

قربانت عزیزم 

بله دیکتاتوری یکی از اعضای خانواده 

اینها نتیجه سالها تجربه است که دارم میگم براتون مثالی میزنم مربوط به یک ماه پیش.

آقا مسر و دختری بعد ۸ سال زندگی مراجعه کردند برای طلاق وقتس صحبت دو طرف شنیدم دیدم این اقا پسر پدر به شدت بداخلاقی داشته و خواهر بزرگ ایشون[۱۵ سال بزرگتر] جدا شده بودند و به شدت روی این پسر از کودکی کنترل داشتند و اذیت کلامی دیده و ازش مثل مرگ میترسیده.

خانمش گفت این خواهرشوهر من به شوهرم نگاه میکنه یعنی باسد بدونه الان باید چیکار کنه.

پسره پسر بدی نبود ولی واثعا ادامه زندگی اون دو نقر صلاح نبود و دختره در تنگنا و اگر اسم خواهرهمسرش را یا کمتر از خانم می گفت یا از عروس ناراحت می شدند این اقا قهر دعوا پرخاشگری و کتک های وحشتناک میزدند.

امیدوارم هیچ آشیانه ای خراب نشه.

در جریان زندگیت نیستم یا باس مثل خودشون بشی تا از اذیاتشون وحرفاشون کم سه.یا قطع رابطه کن به بهانه ای نبینیشون غر کمتر میزنی اما اونا شوهرتون رو ول نمیکنن

من از سن 15 سالگیم افسردگیم شروع شد و 16 سالگی به شدت وخیم شد 

پدرم خیلی کنترل گر هستش مثلا توی روسری و اینا گیر نمیده 

ولی جایی میرم لحظه به لحظه باید زنگ بزنم بهش خبر بدم 

جایی میرفتم مثلا خونه ی خاله انقد زنگ میزدن که کوفتم میشد 

مادرم یه مدت بدتر از بابام شده بود 

سر هیچ و پوچ غر میزد و من هر کاری میکردم ترس بعدش رو داشتم که مادرم قراره چی بگه 

مادرم به شدت اعتماد به نفسمو کور کرده بود هرکسی ازم تعریف میکرد مادرم رفتارش بدتر میشد و اصلا هیچ تعریفی ازم نمیکرد که هیچ اعتماد به نفسمم کور میکرد

رفتارای خوبمو که بقیه تعریف میکردن مادرم توجیح میکرد که نه اونجور نیست

و منی که تو 16 سالگی زنداداشم وارد خانوادمون شد و مادرم میگفت اون از همه خوشگلتره اون از تو خوشگلتره 

و حتی میگفت تو به اون حسادت میکنی 

اما اون هر توهینی بهم میکرد هیچی نمیگفت 

از شانسم زنداداشمم روانشناس بود و متوجه این حالم میشد و بیشتر اعتماد به نفسمو ازم میگرفت 

و منی که الان 19 سالمه و عین یه ادم بی حسم نمیدونم درست شدم یا نه 

ولی بعضی فکرا اذیتم میده هنوز

و من متنفرم ازینکه بعضی ادما بهم میگن عصبی 

چون من الان خیلی بد عصبانی میشم

و همیشه حس میکنم یه غمی ته دلم هست

نمیدونم دلیلش چیه واقعا 

اینم نگفتم که تو همون 16 سالگی چقدر با پسرا و ادمای بدی در ارتباط بودم

و حتی 17 سالگی روی اوردم به دوست شدن با مردای متاهل 

تا اینکه خالم فهمید و کلی دعوا داشتیم باهم 

ولی الان یه ساله طرف هیچکس نمیرم و کسی طرفم نیست