مراقب تنه درخت وجودمان باشیم

محل کار من محوطه بزرگیه و مملو از درختان بلند و تنومند، با فضای سبز زیبا.

اکثر روزها که حوصله ورزش کردن توی باشگاه بدن سازی محل کار رو ندارم، با هندس فیری موزیکی رو گوش میکنم و در محوطه مشجر دوچرخه سواری میکنم.

میون درختای قطوری که تو محوطه قرار دارن درخت چنار تنومدی بود که همیشه توجه منو بخودش جلب میکرد، عظمت تنه ، شاخ و برگ گسترده و چندین آشیونه بزرگ کلاغ برام جالب بود.

معمولا هم نقطه شروع و پایان دوچرخه سواری 30، 35 دقیقه ای محسوب میشد.

بارها با تکیه دادن به درخت یا دراز کشیدن روی چمن پای آن ،دقایقی خستگی دوچرخه سواری رو از تن به در می کردم و غرق تماشای زیبایی هاش میشدم.

این درخت رو که با غرور تمام سربه آسمان میسایید و شاخه های بلند اون مثل بازوان پهلوانی به هر طرفی کشیده شده بود، مظهر اقتدار میدونستم.

تا اینکه امروز نزدیک غروب پیکر تکه تکه شده و به خاک فرو افتاده اش رو دیدم.😔

واقعا دلم گرفت، از اون همه عظمت، اقتدار و زیبایی اثری در کار نبود😔😔

یکی از باغبانها وقتی حیرت و حسرت من رو دید، بمن نزدیک شد و بعد از احوال پرسی گفت، چند روز پیش که طوفان سنگینی در تهران بوقوع پیوست، طومار این درخت نگون بخت رو در هم پیچید.، همه شاخ و برگ درخت رو طی دو روز گذشته برده بودن، اما بخش اعظم تنه که به زحمت با اره موتوری بریده شده بود روی زمین باقی مانده بود

یقدری با درخت اخت شده بودم که گویی یکی از همکاران خودم رو از دست دادم.😔😔😔

برای برگشت به خانه، از آقای دشتکی که راننده اداره هست خواستم با ماشین اداره من رو بخونه برسونه، باور نمیکنید، نه تمرکز مناسب رو برای رانندگی داشتم نه حوصله لازم.😐

بقدری ساکت و غرق افکار خودم بودم که متوجه صحبت های آقای دشتکی نمی شدم.

با "مهندس خدای ناکرده اتفاق بدی افتاده؟، " آقای دستکی بخودم اومدم، گفتم جانم؟

گفت چندباری صداتون کردم، اصلا متوجه نشدین، انگار کشتیاتون غرق شده.

خنده تلخی کردم و گفتم، نه، کمر دوستم شکست .

طبق عادت که وقتی از چیزی تعجب میکرد گفت، یاااخدااا، کیو میگین آقای مهندس؟؟

گفتم کی نه، چی. درخت چنار بزرگی که انتهای کارخونه نوسازی بود شکست ، گفت آهان، ترسیدم، فدای سرتون.

یه نگاهی بهش کردم و از ادامه دادن صحبتم منصرف شدم.

تا بخونه برسم می گفتم ایکاش این اتفاق نمی افتاد، حیفه اون همه وقار و عظمت، بیشتر دلم از این میسوخت که اون همه صلابت با تاک یکی شده. یک آن بیاد پوسیدگی داخلی تنه افتادم، عیبی که درون درخت بود، بظاهر دیده نمیشد اما پاشنه آشیل و نقطه ضعف درخت شد.

داشتم به این فکر می کردم که چه قرابت عجیبی میتونه بین سرنوشت ما آدما باسرنوشت این درخت باشه.

اگه به پول و ثروتی برسیم

اگه به مقام علمی برسیم

اگه به جایگاه و منسبی برسیم.

اگه چند نفر جلومون دولا و راست بشن

خلاصه اگه به شان اجتماعی خاصی برسیم.

وفتی که ظرفیتشو نداشته باشیم، کبر و غرور در وجودمون جوانه میزنه و تا بخواهیم به خودمون بیاییم، کل وجودمون مالامال از تکبر شده، اونجاست که اگه بشکنیم اگه سقوط کنیم، چه سقوط دردناک و ترحم بر انگیزی خواهیم داشت.

از اوج عزت به حضیض ذلت.