آدم دلش بعضی هارو یه طور دیگه‌ای میخواد!
بعضی ها یه جور خاص،خواستنی هستن!
جوری که حتی نمیشه و نمی تونه آدم اندازه دوست داشتنی بودنشون رو با جمله‌ای توصیف کنه ...
مثلا؛حسِ اون خوابای هیجانی رو دارن که داری از بالای یه کوه پایین میفتی،همین که میخوای محکم زمین بخوری،چشاتو باز میکنی و یه نفس عمیق میکشی،میگی؛خداروشکر که خواب بود!
حسِ اون روزایی رو داره که مدادت یه کوچولو شده و نمیتونی از ترسِ مسخره شدن از جامدادیت بیرون بیاری و همون روز تو مدرسه مداد هدیه میدن!
حسِ اون روزایی که تو چند روز فرجه واسه امتحان، هیچی نخونده باشی و تازه شب امتحان بخوای یه کتاب دویست صفحه‌ای رو بخونی،یهو استاد پیام بذاره؛فردا کلاس کنسله!
حسِ قشنگِ شبِ بعدِ کنکور دادن رو داره که با آرامشِ خیال،بعد از سال ها، بی اضطراب میخوای بخوابی و صبح که یهو ساعت شش ونیم بیدار میشی بری سراغ کتابا،یادت میفته که دیگه تموم شده اون روزا!
حسِ اون لحظه‌ای که با استرس وارد سایت میشی و می‌بینی تو یکی از بهترین دانشگاه ها قبول شدی و شیرین و لذت‌بخش‌ترین اشکای عمرتو می‌ریزی!
حسِ اون روزایی رو که با اولین حقوقت بری یه‌خورده از چیزایی که خوشت می‌اومد رو بخری و خدارو از ته دل شکر کنی!
حسِ اون وقتایی رو داره که تو ناممکن ترین شرایط و وسط خستگی و ناراحتی‌ها،خدا دستتو میگیره و ممکن میکنه واست!
حسِ آرامشِ اون لحظه‌ای رو داره که موقع غروبِ یکی از روزایِ تابستون،کنار دریا باشی و یه باد خنک بِوَزه و همون لحظه یه موج کوچولو بیاد و پاهاتو قلقلک بده ...
بعضی آدما با بودنشون، به آدم انگیزه واسه ادامه دادنِ زندگی میدن،
بودن این آدمارو با تموم وجودتون حس کنید،
اینا آدمای امن زندگین!
با بودنشون به روانِ آدم امنیتی از جنس آرامش میدن.
مراقبشون باشید که مبادا با رفتنشون،زندگیتون رنگ ببازه ...
