سلام عزیزای دلم.من بین دوستام و فامیلام جایگاه خوبی دارم و اکثرا همه وقتی باهام میفتن دوسم دارن چون آدم دورو و اهل غیبتی نیستم و خیلی خاکیم و حسادتی ندارم نسبت به قشنگترین زندگی دیگران که هیچ بلکه خوشحال هم میشم...اینا رو درونن در خودم دیدم و همه میگن که میگم والا من گناهکار ترین و بدرد نخور ترین بنده خدام...
حالا میدونید مشکلم چیه، خانواده همسر من آدمای بدی نیستن اما من رو خیلی کم و پایین میبینن و زیاد ارزش قائل نیستم برام.و چیزی که خیلی اذیتم میکنه اینه که فکر میکنن خودشون و پسرشون(شوهرم) خیییلی خوبن و از سر منم زیادین...من اصلا باهاشون بحث نمیکنم و جواب تیکه هایی که میندازن رو نمیدم.در کل آدمای بدی نیستن اما واقعا دیگه دارم کم میارم از این حجم خود بزرگ بینی شون...
چیکار کنم بنظرتون...حال روحیم خرابه و وقتی باهاشون یکجام اعتماد بنفسم میاد پایین...